bioscoop

De vrije dagen vanwege Chuseok zijn voorbij en de straten zijn weer ouderwets vol met mensen op weg naar hun werk, studenten, auto's etc. en ik moet toegeven dat ik dit een stuk gezelliger vind.
Vandaag had ik afgesproken met Yomi, een studente culturele antropologie die vorig jaar Koreaans volgde als bijvak en nu voor haar scriptie in Korea zit. Ik had haar (en haar vriend die hier 3 maanden gaat werken) ook al ontmoet op het vliegveld, aangezien zij dezelfde vlucht geboekt hadden.
Zij wonen in de buurt van Tongdaemun, een stukje van Seoul waar ik nog niet geweest was. Eerlijk gezegd beviel de buurt me beter dan sinch'on waar ik zelf bij woon. Het was er rustiger, bijna gemoedelijker als je de drukke schreeuwerige buurt bij de uni gewend bent. Er waren brede stoepen, niet zulke belachelijk brede wegen en veel kunstwerken her en der verspreid.
We hadden afgesproken bij het metrostation en liepen toen naar de bioscoop die daar vlakbij was. Er draaide een docu-film over Noord-Korea waarin 2 meisjes gevolgd werden bij hun voorbereidingen voor een van de massaspelen. Het was een mooie bioscoop, heel rustig en hij deed me een beetje kijkhuis-achtig aan, ook gezien het soort films dat er draaide. De kaartjes waren trouwens best goedkoop, maar 7000won. Nadat we een kop groene thee ophadden gingen we het zaaltje binnen waar naast ons misschien nog 6 andere mensen zaten. De docu had ik eigenlijk al gezien bij een van de geschiedenislessen, maar deze versie was iets uitgebreider en hij was interessant genoeg om een keer te zien! Natuurlijk waren er beelden van marcherende soldaten, kinderen die uren op de gewone harde straat! moesten oefenen om geselecteerd te worden voor de spelen, de kritiek op amerika..., maar je zag ook gewoon 2 meisjes die lol hadden, die samen naar school gingen en die hielden van koekjes en pret maakten op een dagje uit.
Na de film hebben we nog even in een restaurantje gezeten [het licht ging pas aan na de aftiteling, terwijl dat in Nederland meestal tijdens is?] en daarna had Yomi een afspraak voor haar scriptie en heb ik nog even in de buurt gekeken.
Er was een straat die van Tongdaemun naar het centrum liep en misschien wel iets weg had van de werven in Utrecht aangezien hij ook uit 2 niveaus bestond met water beneden. Aan weerszijden van het water was een breed pad waar je heerlijk rustig kon lopen, hier en daar was wat groen aangelegd of was er ene fontein, en waar je gene erg had in het drukke verkeer een niveau hoger. Aan de andere kant was het boven ook de moeite waard. In de straat waar ik liep waren allemaal winkeltjes te vinden met eerst wol, toen handdoeken en daarna alle mogelijke electrische apparaten, stekkers, kabels...weet ik niet wat. Ik dacht dat mijn kamer vol was, maar dat valt dus reuze mee. Er waren winkeltjes van 1m bij 3m en 2,5m hoog, waarvan alle wanden van de vloer tot aan het plafond helemaal volgestouwd waren met handel. Tussen alle mensen en waren zitten er dan soms een paar mannetjes chinees schaak te spelen.
Bij een kruispunt hielden die winkeltjes ineens op en maakten ze plaats voor de grote zakengebouwen als banken ed. en leek het soort mensen ook ineens op slag te veranderen^.^
Ik ben nog even bij het VVV binnengelopen, omdat ik nog steeds twijfelde of ik met de bus of de trein naar Pusan zou gaan. Eigenlijk wilde ik met de bus gaan, maar aangezien ik dan eerst naar het andere eind van Seoul moet en een overstap met de metro moet maken en het metrostation bovendien nog ene stukje lopen is, heb ik toch maar besloten met de trein te gaan. Het station is ook makkelijker en sneller te bereiken. Bij het VVV heb ik dus een kaartje gekocht (dat doe je van te voren bij een reis-'bureau') en nu ga ik dus morgen om 8.27 met de trein naar Pusan. De treinsoort is de Mugunghwa (Koreaans voor lavetera, de prachtige roze bloem die de nationale bloem is van Korea) en ik reis gewone klasse (24.000won. Verder heb je een stoel toegewezen en is er ene treinnummer dat je nodig hebt om op het station het perron te vinden. Aangezien je dus een vast kaartje hebt, moet je wel zorgen dat je die trein haalt want anders heb je pech. Ik ben benieuwd! Het wordt mijn eerste treinervaring in Korea en ik hoop dat de omgeving onderweg de moeite waard zal zijn.

In Korea heb je geen oranje bij de stoplichten, er is alleen rood of groen. Bij de voetgangerslichten gaat het mannetjes vrijwel gelijk staan knipperen en er is soms een rijtje brandende lampjes waarvan steeds meer lampjes uitgaan en dat dus aangeeft hoeveel tijd je nog hebt. Zodra het licht op rood springt, springt het licht van de auto's gelijk op groen en moet je dus zorgen dat je weg bent. Overigens willen auto's nog wel eens met een rotgang aankomen scheuren, maar zodra het voetgangerslicht op groen springt, stoppen ze dan toch nog 50 cm voor je voeten. Je hoeft geen knopje in te drukken voor het licht omdat er toch altijd mensen zijn die over willen steken en alles gaat automatisch. Soms is er wel een knop, waardoor je als je die indrukt, een stem hoort die zegt of het licht groen is of niet.

De Pusanverhalen volgen snel!
Kus
soe