Cheju-do en Trouwfoto's

Beste allemaal~

Iedereen nog een vrolijk Pasen! Hier was het een saaie Pasen zonder boterschaapie van mijn opa en oma. Ook geen paasbrood, gekookt ei of gourmetten. Anders dan in Nl, zie je hier op straat of in de winkels niets dat aan Pasen herinnert en vrij met Hemelvaart of Tweede Paasdag hebben ze ook niet. (Zijn zus en dr man moesten ook gewoon op Paaszondag werken tot 9 uur savonds dus...).

Zoals jullie al wel zullen hebben begrepen uit mijn andere stukjes gaat het regelen van een bruiloft hier heel anders. Ze werken veel met speciale packages. Zo verzorgt de plek waar de ceremonie wordt gehouden bijvoorbeeld ook het eten en de muziek. Een jurk kopen doen alleen de hele rijke mensen, maar aangezien die euro die ik in een bloempot heb gestopt, maar niet wil groeien, doen wij de jurk zoals de meeste Koreanen. Huren. Er bestaan speciale trouwstudio’s die van alles voor je regelen. Soms ook de ceremoniezaal, maar omdat wij die al elders gereserveerd hadden, hebben wij een ‘jurk en foto-package’. Dat houdt in dat er foto’s genomen worden op de bruiloft zelf (van die groepsfoto’s na de cermonie), dat ze de make-up verzorgen, dat je een jurk mag lenen en dat ze ook zorgen voor de kleding die nodig is voor een traditionele ceremonie na de huwelijksceremonie. Verder hebben we het pakket nog uitgebreid met een ‘churye’, dat is iemand die tijdens de plechtigheid een praatje houdt en de ceremonie voltrekt. (Overigens is die ceremonie niet wetsgeldig. Het tekenen gebeurt een paar dagen voor of na de ceremonie op het wijkkantoor).
2 Weken terug zijn we naar de studio geweest om jurken en pakken uit te zoeken. Ze nemen hier namelijk niet alleen foto’s tijdens de bruiloft, maar er is ook een hele foto-sessie vooraf in een studio. We hadden wat voorbeeldboeken gezien waarna we een studio hadden uitgekozen. Tijdens de fotosessie mag de bruid dan 2 witte jurken en 2 galajurken aan en de bruidegom mag 2 verschillende pakken aan. Op de bruiloft zelf mag je dan weer een andere jurk en pak aan.
Het was nog een heel gedoe om bij de trouwstudio te komen. We waren er al eens geweest, maar omdat het een beetje afgelegen van het metrostation ligt, haddenwe besloten deze keer met de bus te gaan. Dat was dus helemaal fout. Ten eerste omdat het barstens druk op de weg was en we bijna werden geramd door een slak die nog sneller ging en ten tweede omdat ook de bus niet vlakbij de studio kwam.
Toen we na wat overstappen eindelijk bij de plaats van bestemming waren, mocht ik een flink aantal jurken passen, waar we er een paar van uitzochten. Dat was niet eens zo makkelijk aangezien ze gewoon allemaal mooi waren.

Zondag 15 maart stonden Moon en ik ineens onze koffers te pakken! Nou ja, 1 klein kofferje was voldoende omdat het maar voor 2 nachten zou zijn. Er was een goedkope aanbieding voor 2 nachten Cheju-do en aangezien we ook met wat Nederlandse familie naar Cheju willen na de bruiloft, leek het ons een goed idee alvast een keertje te gaan om te kijken wat er allemaal leuk is.
Cheju-do, Cheju eiland, is het grootste eiland van Zuid Korea en ligt in het Zuiden. Aangezien het als eiland behoorlijk geisoleerd is van het vasteland verschilt de cultuur wel een beetje van de rest van Korea. Zo is het dialect er zo erg dat de meeste andere Koreanen er ook weinig van verstaan. Verder is het beroemd vanwege zijn vrouwelijke parelduiksters (dit terwijl de mannen thuis vaak niets doen), paarden, gele bloemenvelden, stenen, verse zeevruchten, vis, etc.
Natuurlijk kan je ook met de boot naar Cheju, maar de rit naar het Zuiden van Korea duurt vanaf Seoul wel een paar uur en ook de boot kost veel tijd. Wij gingen dus met het vliegtuig dat er ongeveer 50 min over doet vanaf Kimpo, het nationale vliegveld. (Vroeger was dat het internationale vliegveld, maar dat is nu verplaatst naar Incheon).
Aangezien we via een speciale aanbieding hadden geboekt, konden we de tickets ophalen op het vliegveld. Het inchecken ging vlot en na nog een poosje wachten zaten we al snel in het vliegtuig van Asiana. Onderweg wat te drinken, een beetje bladeren in het vliegtuig tijdschrift en toen waren we er al weer. De enige koffer die we bij ons hadden was zo klein dat we hem als handbagage mee mochten nemen dus we hoefden niet te wachten bij de bagageband. Op het vliegveld van Cheju-do stond er een gids te wachten; die zou ons de komende 2 dagen het eiland laten zien. Toen ook de rest van de groep er was gingen we achter de gids aan naar de bus en voelde ik me echt een vreselijke toerist die met de groep achter de gids aan hobbelt bus in en uit.
Het hotel was in Cheju stad, niet zo ver van het vliegveld. Het was geen superluxe hotel, maar goed genoeg. Een eenvoudige kamer met een bed, tv, wat kasten, en een badkamer met douche, toilet en bad. De rest van de avond hadden we vrij dus nadat we wat info hadden gehaald bij het vvv-punt even verderop, hebben we een taxi genomen richting het centrum. Halverwege zijn we echter al uitgestapt om een stukje op het strand te lopen. Nou ja, langs de zee is een betere uitdrukking. Er zijn ook wel echte zandstranden, maar een groot deel van de kust bestaat uit zee en rots. Onderweg kwamen we nog langs Yongduam, een rots in de vorm van een draak. Beneden op een rotsplateau zaten allemaal vrouwen verse vis en zeevruchten te verkopen.
Anders dan het drukke Seoul was het erg rustig op straat en het zou me niet verbazen als er op Cheju meer toeristen zijn dan inwoners. (Snelheidsboetes worden hier via de flitsers uitgedeeld. Aangezien iedereen iedereen kent delen individuele politieagenten geen boetes uit). (Ondanks de prachtige natuur en de schone lucht trekken de meeste mensen naar Seoul voor werk en meer kansen).
Nadat we wat hadden gegeten, hebben we nog wat in het centrum rondgebanjerd en toen zijn we weer met de bus terug gegaan. We waren alleen zo dronken van al die frisse lucht ineens, dat we te vroeg uit stapten en dus nog een mooie avondwandeling naar het hotel hebben gemaakt.

Het ontbijt de volgende ochtend in het hotel was typisch Koreaans. Rijst, soep, kimchi, gebakken vis en nog 3 bijgerechtjes (gekruide tauge, komkommer en spinazie). Om 9 uur vertrokken we met de bus naar onze eerste bestemming, een tuin met allemaal bijzondere bomen en planten en daarna stopten we bij een nabijgelegen groene thee plantage. Er was een klein museum en verder allemaal velden met hagen van theeplanten.
Inmiddels wist ik niet zo goed wat ik van onze reis moest denken. Het was goedkoop, goed georganiseerd, maar ook wel echt zo’n rondreis waarbij je steeds snel bus in en uit moet. Het reisgezelschap bestond verder vooral uit vrouwen van 50-60 jaar die lekker luidruchtig waren. Allemaal een permanentje, een bloemetjesblouse met veel felle kleuren en een zonneklep op.
Wat me echter meer aan het twijfelen bracht was de eerstvolgende attractie genaamd Happy Town. Alleen bij de naam had ik al zo’n beetje mijn twijfels en die bleken waar. Happy town was een soort circusvoorstelling door jonge Chinezen. Hoewel ze per maand maar 600 euro verdienen is dat voor hen erg veel. Dus geven ze een paar keer per dag een voorstelling voor bussen voor Koreanen die daarvoor speciaal naar Cheju-do zijn gekomen. Heel het theater zat nokvol en er waren zelfs speciale matjes bij de ingang zodat je ook op de grond kon zitten.
Ik geef toe, het was erg knap wat ze allemaal vertoonden. Er waren acts met van die wiebelende bordjes, acrobatiek aan een stel lange linten in de nok van het circus en ook een act met 4 motors in een kooi wat vreselijk naar de benzine stonk. Toch fijn dat je naar Cheju eiland gaat en dan zo’n voorstelling kan zien :P
De vrouwtjes achter me bleven maar ‘o-mo, o-mo’ zeggen omdat ze zo onder de indruk van alles waren, maar ondanks dat stond de halve tent nog voor het einde op. Dat is ook zoiets Koreaans. Net zoals bij een diploma uitreiking, kerkdienst of bruiloft is het hier een komen en gaan tijdens de voorstelling.
Na dit ‘denderende’ optreden reden we naar een restaurant waar een Koreaans buffet klaarstond. Het was een restaurant dat echt speciaal voor busreizen gemaakt scheen te zijn, zoals wel meer voorzieningen op Cheju-do. Het zal me niets verbazen als het zo’n beetje het meest toeristische stukje van Korea is.
Nadat we snel snel snel, want de Koreanen doen alles snel, onze lunch op hadden reden verder naar een groot tuinen park. Hier waren een Japanse tuin, een Koreaanse tuin, een Italiaanse tuin en een grote kas met allerlei tropische planten als avocado, broodboom etc. Het was heerlijk weer dus we hebben lekker een beetje rondgewandeld en genoten van alle mooie bloemetjes, vijvers, bloesembomen etc. We kwamen ook nog een groepje pasgetrouwde of bijna getrouwde stelletjes tegen met een professionele fotograaf. Cheju is het Honeymoon eiland van Korea. Dat het om stelletjes ging, kon je duidelijk zien aan de kleding. Koppelkleding noemen ze dat en dat houdt dus in dat alles of een gedeelte van je kleren hetzelfde is als je vriendje. Tot je ondergoed aan toe. Het hoeft geen vermelding dat wij niet aan die onzin meedoen.
De volgende stop was een mandarijnen plantage waar ze ook in ginsaeng deden. Cheju staat bekend om zijn mandarijnen en sinasappels en zelf gekruist en gekweekte zogenaamde Halla-bong, een soort sinasappel met een uitstulping. (Die dingen kosten ruim een euro per stuk. Mandarijnen zijn wel goedkoper, die kan je in het seizoen voor 1,5 euro per 5 op straat kopen. Er is vooral veel goedkope import uit China, reden te meer waarom Cheju zich zorgen maakt). Het was leuk om een keer zo’n plantage te zien, maar veel hebben we niet kunnen bekijken. Het was uitdrukkelijk verboden foto’s te maken aangezien ze hier een of ander speciaal project met ginsaeng hadden dat uniek was. We werden in een halve minuut door de plantage gejaagd en belandden daarna in een schuur waar we een preek kregen waar ik weinig van heb gevolgd omdat het zo saai was. Vooral een hoop reclame dat je maar de sinasappels van Cheju moest kopen en niet die van China.
Vervolgens gingen we snel snel snel naar een andere schuur waar we weer een heel reclame praatje kregen voor die ginsaeng. (Waarschijnlijk heeft iedereen wel eens gehoord van ginsaeng. Dat is een soort wortel die je pas na een aantal jaar kan oogsten; er zijn er zelfs van tientallen jaren oud. Het schijnt voor allerlei kwaaltjes goed te zijn en de Koreanen zweren erbij. Poeders, pillen, drankjes, bij het koken, snoepjes, je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Je hebt verschillende soorten wortels en de prijzen kunnen oplopen tot 1000en euro’s voor 1 wortel). We mochten een beetje proeven en daarna was er natuurlijk gelegenheid tot het kopen van een pot met ginsaengpillen.
De volgende stop was een stuk leuker. Dat was de ‘wedolgae’, een rots in de vorm van een biddende vrouw. Om dat te zien had je een hoop fantasie nodig, maar ook de omgeving was de moeite waard. Er was een pad dat op de rots langs de zee liep met veel mooie natuur en 2 paarden. Na deze laatste bezienswaardigheid gingen we weer terug naar het hotel.
‘s Avonds zijn Moon en ik weer met de bus naar de binnenstad gegaan waar we een heerlijk restaurantje vonden. Vooraf kregen we een aardappelpannenkoek en daarna kwam heel de tafel vol te staan met allemaal bijgerechtjes. Kimchi, gebakken vis, roerbakken paddesteoelen, roerbakken zeewier, gekruide spinazie, ingelegde lotuswortel, etc etc, soep en rijst in een hete stenen kom. De rijst (Waar ook kastanje, dadel, pitjes en nootjes door heen zaten), doe je in een apart kommetje en in die kom doe je een laagje water. Je houdt dan een soort soep met gebakken rijst over die je als toetje eet. Verder stond er nog een boterpot op tafel om door de rijst te doen. ‘East meets West’ zullen we maar zeggen.

De laatste dag zaten we na het ontbijt om 8 uur in de bus, namelijk op weg naar een souvenirswinkel waar ik snel weer naar buiten ben gegaan omdat ik koppijn kreeg van al die drukke kakelende vrouwtjes. Ik zou dr bij voorbaat al niets willen kopen omdat de gids ons er naar toe had gebracht, maar die vrouwtjes dachten daar waarschijnlijk anders over en gingen met volle tassen chocolade (mandarijn en aardbei chocolade) en andere troep weer naar buiten.
Gelukkig maakten we hierna een stop bij een stuk bos/berg waar we na een klein stukje lopen vers bergwater konden drinken en van de natuur konden genieten. Ook kon je hier naar de schoonste en mooiste wc’s van Cheju volgens de gids. Het waren van die wc’s met een paneel met allemaal knopjes voor waterstraaltes, luchtstromen en meer van zulk soort ongein.
De volgende stop was minder leuk en ik weet nog steeds niet wat nu triester was Happy Town of Olifantenland. Juist, er is een olifantenshow op Chejudo! Hoera hoera. Het zag zwart van de bussen en je werd platgedrukt door al die vrouwtjes die allemaal tegelijk zo snel mogelijk naar binnen wilden. Voor een euro kon je een banaan kopen die je later aan de olifanten kon voeren.
Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zo’n trieste show heb gezien! Er waren een stuk of 3 olifanten met wat jonge gasten die er boven op zaten en dan waren er nog 3 meiden in een stom cowboypakje die de hele tijd onzin stonden te praten. Zelfs tegen kleuters praat je nog niet zo kinds. De olifanten deden natuurlijk allemaal stomme truukjes zoals met een bal spelen, een hoepel ronddraaien, over iemand heen stappen etc. Verder kon je dus die banaan voeren en ze waren ook afgericht om geld aan te nemen. De banaan at die op en als het een geldbiljet betrof dan gaf die die aan zijn berijder. Was het een briefje van 8 euro dan deed ie zelfs een soort stom dansje. Prachtig vonden al die Koreanen het. Wat dat betreft ben ik geloof een te zunige nuchtere Nlder.
Dieptepunt van de show was een olifant die door zijn poten zakte terwijl iedereen geloofde dat er echt iets ergs aan de hand was. Na een klein toneelstukje kwam dan olifant nummer 2 in een stom verpleegsterspakje met een grote spuit te voorschijn.
Na deze daverende show gingen we naar een kleine manege waar we een rondje op een paard mochten rijden. Dat was dan wel weer grappig om eens te doen. Kon ik me met een beetje fantasie een ridder voelen.
De volgende attractie was een traditioneel dorpje met strodaken huisjes waar nog echt mensen woonden. We kregen een rondleiding met wat info over het Cheju-dialect, maar het grootste gedeelte bestond uit een hoop reclame voor gemalen paardenbotten. Ja, je leest het goed. Schijnt ook weer goed te zijn voor van alles en nog wat. Zowel in pillen als poeder verkrijgbaar. Of het kwam doordat de vrouwtjes de dag ervoor teveel ginsaeng hadden gekocht, ik weet het niet, maar dit magische poeder was in ieder geval een stuk minder populair dan de ginsaeng.
De lunch bestond uit bbq van het beroemde ‘zwarte varken’ dat ze speciaal op Cheju fokken. Natuurlijk weer met veel bijgerechtjes.
Na de lunch maakten we een korte stop bij het Shilla hotel waar een beroemde scene uit een Koreaanse film is geschoten en waar je een prachtig uitzicht had over de zee. Ook de volgende stop was zeer de moeite waard. Er was een pad over de rotskust langs de zee dat naar een vuurtoren liep. Prachtige rotsen en een mooi uitzicht. Nadat we daar een tijdje hadden rondgelopen (en net op tijd weer weggingen want toen kwamen er bussen vol scholieren aan) gingen we weer door, namelijk deze keer naar een rondvaartboot.
Bij het woord rondvaartboot had ik zo wel mijn bedenkingen na mijn ervaring met die discoboot bij Incheon, maar deze tocht was echt heel erg mooi. Het was een 40 minuten durende tocht waarbij je een prachtig uitzicht had en waarbij we zelfs nog een paar duiksters zagen. Vroeger waren er veel van die duiksters maar tegenwoordig niet zo veel meer. Ze zijn vaak al in de 70 en liggen de hele dag in het water!
De laatste stops van de reis waren een beetje een domper. Eerst gingen we naar een restaurant waar je verse vis en zeevruchten kon eten en waar het stampvol zat met de bustoeristen en daarna maakten we nog een stop bij een winkel waar je sinasappels en vis enzo kon kopen. Veel reclame dus.
De laatste stop was het vliegveld waar we 2 uur moesten wachten. Volgens de gids zouden die 2 uur zo omvliegen aangezien je lekker kon shoppen bij de DutyFree, maar nadat we 1 rondje hadden gelopen langs wat parfum, sigaretten en drank zaakjes hadden we het wel weer gezien. Gelukkig hangen dr overal grote lcd tv schermen in de wachtruimtes. De vlucht verliep verder voorspoedig en om een uur of 23.30 waren we weer thuis.
Er zaten zeker ook leuke dingen bij de reis zoals al die uitstapjes in de natuur, maar ik zou niet nog een keer met zo’n reis gaan. Veels te veel reclame. Ik geloof dat ik Cheju sowieso niet zo erg boeiend vind. Mooie natuur maar die heb je elders in Korea ook en dar is het tenminste niet zo toeristisch.

Donderdag de 20e zat ik ’s ochtends met Moon in de auto op weg naar de fotostudio. Die dag zouden de trouwfoto’s genomen worden. Eerst gingen we naar de trouwstudio waar ik werd opgemaakt en we onze eerste set kleren aankregen. 1 Laag make-up, nog een en nog een. Weg sproeten, nepwimpers, haar in de krul... het was wel even slikken toen ik mezelf terug zag. Sowieso omdat ik voor de foto’s lenzen droeg en mijn ogen zo slecht zijn dat ik normaal gesproken alleen een vage vlek zie als ik in de spiegel kijk zonder bril.
(Lang leve Korea. Zachte lenzen op sterkte. Geen eendags, maar voor de lange termijn. Om 12 uur langs de winkel en om 17.00 uur kan je ze ophalen).
Alles werd door de trouw studio verzorgd: make up, jurken, sluiers, boeketje, diadeem, oorbellen, tot op het ondergoed toe. Overigens is het wel grappig dat je onder die jurken een Koreaanse traditionele onderbroek draagt. Die dragen ze ook onder de hanbok. Het is een soort witte pofbroek van satijn waarbij de zak voor hoort te zitten en niet achter.).
Na 3 uur waren we klaar en gingen we met de auto naar de fotostudio. Een medewerkster van de trouwstudio ging mee om steeds te helpen met verkleden en om de jurk goed te leggen bij het foto’s nemen.
De fotostudio was niet zo ver weg, het is daar een wijk waar heel veel van die studio’s zitten (naast ook veel bruidjurk winkels en dure restaurants en chique cafe’s). Er waren verschillende achtergronden en tijdens het foto’s nemen wisselden we dus no 3 keer van kleding. Het was een leuke ervaring om eens te doen, hoewel ik thuis ook wel weer blij was dat al die make-up er weer af mocht.
Nadat we thuis snel hadden gedoucht, zijn we gelijk weer doorgegaan met de metro naar het Noorden van Seoul waar we af hadden gesproken met een vriend van Moon (Chang geun). We hebben gevraagd of hij ceremoniemeester wil zijn tijdens de bruiloft (dat houdt hier in dat je alles tijdens de ceremonie ana elkaar praat) en gelukkig wilde hij dat wel. Het is de beste vriend van Moon, maar omdat ze zo ver van elkaar wonen en ze het allebei druk hebben, zien ze elkaar niet zoveel. We hebben gegeten in een eend restaurant waar je 3 gangen kreeg. Eerst geroosterde stukjes eend en dan nog een plateau met eendenvlees. Dat eet je met allemaal bijgerechtjes en dunne pannenkoekjes waar je alles in kan rollen. De laatste gang is dan een soort maaltijdsoep met noedels.
Hierna zijn we naar een bar gegaan waar met een Heineken hebben gekletst, tot we ons verplaatsten naar de karaoke bar. Tja, na bijna een jaar in Korea moest dat er ooit van komen. Het was mijn derde? keer in een karaoke bar en hoewel ik geen druppel alcohol op had zat de stemming er wel in en hebben we er ruim een uur lekker meegeblerd op zowel Koreaanse als Westerse nummers. Daarna zijn we nog naar een andere bar geweest waar de heren zo’n beetje in slaap vielen van al het bier, zodat we om 4 uur ‘sochtends weer een taxi naar huis hebben genomen. Dat was mijn eerste (en laatste!) keer doorzakken in Korea^^

Vandaag zijn we naar de sauna geweest om alle stress van ons af te stomen. Nou ja stress, frustraties vanwege een krijsend neefje hier in huis. Ik zal blij zijn als dat kind snel leert om gewoon te praten in de hoop dat ie dan niet bij alles wat ie wil gaat gillen.

Verder is het hier prachtig lenteweer. Vandaag miezert het een beetje en vd week heeft het ook 1 dag aardig geregend, maar sneeuw zoals in Nl hebben we hier niet.

Nou iedereen nog een fijne week!

Liefs
Soe Ja