Sollicitaties

Beste allemaal,

De dagen vliegen voorbij hier. Vorige week zondag ben ik met Moon en zijn ma naar het graf van Moon zijn oma van moederskant geweest. Moon zijn moeder is toen ze klein was met haar moeder en wat familie vanuit Noord-Korea naar Zuid-Korea gevlucht. Ze hebben het niet makkelijk gehad en ze zijn nooit meer terug naar het Noorden geweest. Moon zijn oma is dus begraven in Zuid-Korea, namelijk op een gemeenschappelijke begraafplaats even buiten Seoul.
De weg erheen zag je goed dat Seoul nog lang niet uitgebouwd is. Overal waar we langs kwamen waren ze wel bezig weer nieuwe appartementen complexen te bouwen. Blokken met rijen appartementenflats en tegenwoordig bouwen ze er ook vaak een park, winkeldistrict, kantoren district etc bij.
De begraafplaats lag tegen een berg en was vrij groot. Er waren soort ‘terrassen’ waar de graven waren. De graven bestaan hier uit kleine heuveltjes met daarbij een kleine grafsteen. Beneden langs de weg heb je wat winkeltjes waar je bloemboeketten kunt kopen, snacks, alcohol en soort bloemenlijstjes waar je een foto achter kunt steken.
Wat me opviel was dat de graven weinig ‘versiering’ hadden. Af en toe zie je een bescheiden plantje gepoot bij een graf, maar volgens mij wordt dat niet zo veel gedaan. Ze hebben hier wel een hele andere manier om de overledenen te herdenken. Je koopt een flesje soju, Koreaanse jenever, en bijvoorbeeld wat gedroogde octopus. Bij het graf schenk je dan een glaasje alcohol in [je krijgt kleine papieren borrelglaasjes bij de winkel, evenals een aluminium bordje voor de octopus]. Het inschenken doe je in 3 scheutjes. Het glaasje zet je voor het graf en dan maak je een grote en een kleine buiging en vervolgens giet je de alcohol uit over het graf.
De octopus leg je op het bordje voor het graf, samen met de houten stokjes die je er ook bij het winkeltje krijgt. Op die manier biedt je de overledene eten en drinken aan. Vaak wordt er dan iets aan de overledene gevraagd, zoals ‘Zorg goed voor die en die’ etc.
Het grappige is dat dat best serieus en plechtig klinkt en dat is het misschien ook wel, maar toen we daarna voor het graf op een kleedje wat zaten te kletsen, vond Moon klaarblijkelijk dat oma wel genoeg gegeten had en stopte die de octopus in zijn eigen mond^^
Na dit ritueel zijn we ook nog even langs een graf van een andere bekende geweest. Ook hier hebben we bloemen neergelegd en hebben we glaasjes alcohol aangeboden. De rest van de fles werd gewoon over het graf leeggegoten toen we weggingen...^^
Hierna hadden we weer naar huis gekund, maar Moon zijn moeder was blijkbaar ook wel blij dat ze even weg was uit huis (lees: dat ze even niet op dat kind hoefde te passen) dus zijn hebben we nog een beetje met de auto rondgereden.
We zaten daar vlakbij een beroemde bergstroom, dus daar zijn we met de auto langsgereden. Onderweg uitgebreid geluncht en verse rijstcakes gekocht. Verder zochten we een plekje waar we lekker langs de stroom in het zonnetje konden gaan zitten, maar het bleek zo vercommercialiseerd dat dat bijna onmogelijk was. Langs de stroom waren overal soort vakantiehuisjes gebouwd waar je als niet-huurder niet bij mocht en toen we eindelijk een mooi pad langs de stroom hadden gevonden werden we door de opzichter op onze vingers getikt. Omdat het een wandelpad was, mocht je er niet op een kleedje gaan zitten. Een beetje onzin want er was verder niemand die last van ons kon hebben en direct op de weg zitten mocht dan weer wel. Waarschijnlijk vond de opzichter het zelf ook wel een beetje een overdreven regel, want toen hij ons op zijn 2e rondje weer betrapte, kneep die maar een oogje dicht.
Weer thuis hebben we nog wat watermeloen en gevulde stoombroodjes gegeten en toen ben ik vroeg naar bed gegaan.

Maandag 2 juni had ik een tweede gesprek bij dat kleding bedrijf. Om 10 uur moest je er zijn, maar ze hadden zelfs nog een tweede keer gebeld om met nadruk te zeggen dat je vroeg moest komen. Een beetje onzin want dan hadden ze net zo goed kunnen zeggen dat je er om half 10 moest zijn en bovendien moest ik uiteindelijk nog ruim een half uur wachten daar.
Daar aangekomen bleek trouwens dat er nog 2 kandidaten waren, 2 vrouwen van mijn leeftijd. We hebben gezellig zitten kletsen waardoor de sfeer ontspannen was toen we het echte interview moesten doen. Eerst moesten we naar de kamer van de afdelingsmanager, een man van rond de 40 die ik al gelijk niet mocht. Een nogal druk figuur die zichzelf erg goed vond en je duidelijk liet voelen dat hij de afdelingsmanager was en wij ‘maar’ sollicitanten. Hij vuurde een hele reeks vragen op je af en ik had net het gevoel alsof ik bij de politie verhoord werd. Verder maakte hij meteen duidelijk dat je niet hoefde te verwachten om 6 uur naar huis te kunnen en dat er over het loon niet te onderhandelen viel.
Vervolgens moesten we weer even wachten en werden we naar het kantoor van de echte baas gebracht. Of misschien is het beter te zeggen dat we de ‘eer’ hadden daar naar binnen te mogen.
Getsie wat kroop al dat personeel voor die man zeg. Volgens mij zet maar 10% van het personeel ooit een voet binnen daar en de rest doet erg onderdanig. De manier waarop zijn secretaresse hem onze cv’s overhandigde. Dat kind raakte tijdens het buigen zowat met dr neus de grond. Het kantoor was heel ruim; ik denk zonder te overdrijven zeker 10 keer zo groot als mijn kleine hasuk-kamertje. Hier werden we dus in grote fateuils voor de tweede keer verhoord. Niet alleen vragen als wat je voor het bedrijf kon betekenen, maar ook of en wat je geloofde, wat je vader en moeder voor beroep hadden, of je broers of zussen had, waar je geboortedorp was, of je rookte of drinkte tot en met je mening in het Engels over de invoer van Amerikaans rundvlees naar Korea aan toe. [Dat is hier nu een hele issue met een al dagendurende demonstratie].
Toen ik dr eindelijk weer weg was, was mijn stemming flink gekelderd. Het antwoorden ging op zich best goed, maar mijn stemming was meer tot het nulpunt gedaald door het feit dat ik onvermijdelijk ook in die hierarchische molen terecht ben gekomen. Ergens voelde ik me eigenlijk gewoon een beetje mensonterend behandeld...
Aan het eind van de middag ben ik nog even met Moon wezen winkelen bij de outlet bij ons om de hoek, en daardoor (of door het lekkere echte europese broodje dat we wisten te scoren^^) was ik wel weer wat vrolijker, maar alle frustraties spoelden pas echt (letterlijk) weg toen we op de terrugweg naar huis binnen 10 seconden tot onze onderbroek door en door nat regende in een gigantische hoosbui.

Dinsdag had ik sinds lange tijd weer eens een vertaalopdracht. Best een bijzondere deze keer. Voor een of andere documentaire had de tv zender MBC 10 tapes geschoten in Nederland en de interviews die daar op stonden moesten vertaald worden. Dus ging ik dinsdagochtend met een grote tas met mijn laptop op weg naar het kantoor van MBC Mania in Mapo.
Het was de eerste keer dat ik zoiets deed dus het was best even wennen. Het materiaal staat op kleine 6mm tapes die je in een speciale recorder stopt en dan kan je ze afspelen via een tv. Verder kan je heel langzaam voor en achteruit spoelen. Het onderwerp was de landbouw in Nederland, irrigratie, de polders, bemaling etc en dan allemaal vooral in Flevoland. Daarvoor waren er interviews met iemand van het Waterschap, met een boer, met iemand van molenmuseum Schermerhorn...
Het was dus de bedoeling dat ik per zin uittypte wat er werd gezegd. Je zit dus constant achteruit te spoelen en het is ongelooflijk hoeveel mensen in 1 minuut kunnen zeggen. Ook grappig om te merken hoe weinig mensen vaak hun zin afmaken.
Het was erg leuk om te doen en om al die beelden van Nederland te zien. Ik miste Nederland wel weer een beetje (erg) toen ik die beelden zag, maar vooral toen ik de mensen zag en hoe die onderling praatten enzo. Gewoon lekker makkelijk en los en gezellig en nuchter. Dat heb ik hier wel gemerkt, dat gezelligheid en nuchterheid toch wel iets echt Nederlands is en dat die Nederlandse gezelligheid en nuchterheid hier vaak moeilijk uit te leggen is.
Zoals vaak in Korea zie je hier op kantoor geen mensen die om 12 uur een broodtrommeltje met bammetjes met kaas te voorschijn halen, maar wel word en van alles (rijst, noedels...) besteld of men gaat eten in de vele restaurantjes in de omgeving. Nou ja, dan heb je in ieder geval een flinke bodem om op te werken, want voordat ik weer op weg naar huis in de bus zat die eerste dag, was het na 9 uur ’s avonds. Welkom in de Koreaanse werkcultuur. Na een paar dagen zo laat naar huis brak me dat wel op, hoewel ik moet zeggen dat ik het nog geen eens zo heel erg vond. Het vertaalwerk was gewoon erg leuk om te doen.

Woensdag hebben ik tussen het vertalen door nog een sollicitatiesprek gedaan. Deze keer bij een instituut voor uitwisseling van high school studenten en verder zaten ze in van die internationale vrijwilligerskampen en meer van dat soort projecten. Het was een heel ontspannen gesprek en ik had er best een goed gevoel over, maar aangezien ik nog niets heb gehoord, evenmin van dat kledingbedrijf, zal het wel allebei niets geworden zijn. Nou ja, in de afwas en de bediening kan je ook flink carriere maken toch...?

Vrijdag was het hier een nationale vrije dag, maar net als de zaterdag heb ik vanwege een deadline met die vertaling gewoon gewerkt.
Zondag ben ik met Moon even naar de berg hier vlakbij geweest. Even lekker in de natuur.

Vandaag is het maandag en ik zit nu op het kantoor van de MBC te luisteren naar de laatste 2 tapes. Dat zijn vooral beelden van het Nldse landschap dus ondertussen kan ik mooi even een stukje voor mijn blog schrijven. Buiten schijnt het zonnetje volop en ze voorspellen 27C voor de rest van de week dus het lijkt erop dat de hete zomer nu echt gaat beginnen.

Nou, iedereen een fijne week nog!

Liefs
Soe

9 juni 2008