Chuseok 2008

Beste allemaal,

Langzaam begint het hier herfst te worden. De temperatuur ligt nog steeds rond de 25C, maar de herstmode ligt weer in de winkels, de perziken en pruimen bij de fruitverkopers op straat hebben plaatsgemaakt voor de kastanjes, appels en peren en ook zie je overal weer ‘bung-o ppang’ oftewel ‘karper broodjes’. Dat zijn snacks gemaakt van een soort wafelbeslag en in de vorm van een visje. Ze zijn gevuld met een zoete rode bonenpasta. Er is ook een variant in de vorm van een bloem en ook heb je vullingen van zoete aardappel of walnotenpasta. In de restaurants maken de koude noedelsoepen en de Koreaanse bingsu (een ijscoupe van geschaafd ijs, fruit, siroop, zoete rode boontjes en nog meer lekkers) weer plaats voor hete stews en warme dranken als ‘zoete aardappel latte’, een warme drank van gepureerde zoete aardappel en melk die ook verkrijgbaar is in een groene thee of pompoen variant. Tja, zomer of winter, Koreanen leven toch echt om te eten in plaats van andersom...^^
Vorige week hebben we voor het eerst een pizza besteld. Toch best netjes. Het was de eerste keer dat we eten bestelden en dat terwijl we al ruim 2 maanden op ons zelf wonen. Pizza zaakjes vind je hier op elke hoek van de straat. Als je hier echt Italiaans wilt eten kun je het beste naar Itaewon gaan, de wijk waar veel buitenlanders wonen. Hier zijn een stel Italiaanse restaurants met een Italiaanse kok, die ‘echt’ Italiaans eten serveren, maar daar betaal je dan ook voor. Daarnaast heb je een stel ketens die beheerd worden door Koreanen en die ook wel aardig eten serveren en tegen een lagere prijs. Als laatste heb je dan nog de pizzazaken. Wereldwijde ketens als de Pizzahut, Mister Pizza, Domino’s Pizza, Califonia Pizza zie je hier ook, maar veel talrijker is het aantal Koreaanse pizza zaakjes. Ghost pizza, sPizza, Rode hoed pizza, Pizza school... je hebt ze met de meest maffe namen. De pizza’s zijn echter zo mogelijk nog fantasierijker. Wat er momenteel in de mode is op pizza gebied in Nederland weet ik niet, maar hier zie je naast de panpizza en dunne bodem pizza’s tegenwoordig ook pizza’s met kaas in de rand, of met een rand van garnalen. Of wat dacht je van een pizza gemaakt van bladerdeeg of met rijstenmeel of een met een sesamzaad deeg. Pizza’s met groente of salami of hawaii zijn standaard, maar populairder zijn de pizza’s die een waar kunstwerk zijn met zoete aardappel mousse, pompoenmousse, geroosterd Koreaans vlees, zeevruchten in alle soorten en maten... na 1 punt zit je al goed vol.
Wij zijn voor veilig gegaan en hebben een gewone groente pizza besteld. Die werd na 10 minuutjes netjes bezorgd. “Bestelling is aangekomen! Pizza!” klinkt het dan op straat. Een fooi geven doen ze hier niet aan dus dat is makkelijk. Hoewel het geen Italiaanse pizza was, was hij best te eten. Bovendien kregen we er gratis cola bij. Dat is hier wel vaker als je fastfood eten besteld. Dan krijg je de cola er gratis bij en vaak ook iets van zoetzuur en sausjes. Daar hoef je dus niet zoals in Nederland apart voor te betalen.

Vorig jaar was Mun de coach van het American football team van zijn universiteit. Dit jaar doet een ander dat, maar 2 weken terug zijn we wel naar de eerste wedstrijd van het seizoen gaan kijken. De wedstrijden werden nog steeds op dezelfde plaats gespeeld, dat wil zeggen een speelveld helemaal in het uiterste Noorden van Seoul, een rit van 1,5 uur met de metro vanaf ons huis. In Korea is het een komen en gaan van de eenmanszaakjes, restaurantjes en andere bedrijfjes en ook de buurt van het speelveld was flink veranderd. Hier en daar wat nieuwe eettentjes, een supermarkt erbij...
Uiteindelijk heb ik van de wedstrijd niet veel gezien. Of het kwam door de hitte (het was vreselijk heet die dag) weet ik niet, maar na 5 minuten viel ik in slaap op het houten bankje. Ik begin al aardig in te burgeren dus.
Na de wedstrijd, die ze overigens gewonnen hadden, zijn we naar het huis van zijn ma gegaan vanwege de verjaardag van zijn neefje. Onderweg een taart gekocht en balonnen. Verjaardagshoedje op zijn hoofd, een of andere Hawaii bloemenslinger om zijn nek en zingen maar. Het avondeten hebben we met zijn allen gegeten. Simpele curry maar wel lekker. Tot we weer met de metro naar huis gingen. Alsof ze met een stel messen in mijn buik stonden te prikken! Die metrorit van 20 minuten heeft nog nooit zo lang geduurd... Daarna voetje voor voetje naar huis lopen en als de wiedeweerga naar de wc. Voorlopig maar geen curry meer...

14 September was het Chuseok, inmiddels alweer mijn vierde Chuseok in Korea. Chuseok is samen met Nieuwjaarsdag (volgens de maankalender) de belangrijkste feestdag van Korea. Op deze dag gaan bijna alle Koreanen naar hun geboortedorp om er met heel de familie de voorouders te vereren en (natuurlijk) veel te eten. Kaartjes voor de trein en bus moet je maanden van te voren reserveren wil je zeker zijn van een plekje en de autorit van Seoul naar het Zuiden die normaal 4 uur duurt, duurt nu het dubbele aantal uren. Typische gerechten voor deze dag zijn stew van ribbetjes, gebakken noedels met groente, tempura en groenten gebakken in ei beslag, gebakken tofu, groente met een dressing van sojasaus en sesamolie, gebakken vis en natuurlijk ‘songpyeon’. Dat zijn Koreaanse rijstcakes. Je maakt ze door rijstmeel met water te mengen en van het deeg bolletjes te vormen. Daar stop je een mengsel in van kastanjepuree of sesamzaadjes met honing en dan stoom je ze. Beetje sesamolie erover en warm opeten!
Bij ons op de markt zijn een aantal tteok-winkels en daar stonden de klanten te dringen om dit lekkers te kopen. Volgens mij draaien de tteok-winkels de helft van hun omzet met Chuseok en Nieuwjaarsdag... Wij konden natuurlijk niet zomaar voorbijlopen en met een tas vol warme songpyeon en ander lekkers hebben we de vooravond van Chuseok gevierd. Ik had Rummikub vanuit Nederland meegenomen en we hebben 4(!) uur samen al tteok etend gerummikubd om wie de afwas moest doen.
Op Chuseok zelf zijn we niet naar het huis van Mun zijn oudste oom geweest zoals vorig jaar. Vorig jaar hadden we daar de oma van Mun vereerd. Typisch is dat. Aan de ene kant is die voorouderverering een serieuze aangelegenheid waarbij bepaalde regels in acht genomen dienen te worden. Zo hoor je bepaalde gerechten te maken en die hebben elk hun eigen plek op de vereringstafel. Ook is er bij de verering een bepaalde volgorde van eten aanbieden, buigen, alcohol aanbieden en dergelijke. Maar aan de andere kant kan het dus ook best een keertje over geslagen worden.
Mun zijn zus moest met haar man naar zijn familie. Korea en vooral de Koreaanse familie is (nog) erg man-gericht en zeker met zulke feestdagen zwoegt menig schoondochter uren in de keuken om al het eten klaar te maken. Ik ontkwam daar dus maar weer mooi aan. (Los van het feit dat ik die mensen mijn vreselijke kookkunsten niet aan wil doen). ’s Middags zijn we met Mun zijn ma naar haar oudste zus gegaan. Deze tante van Mun is 20 jaar ouder dan Mun zijn ma en ze heeft 2 zoons en 2 dochter die dus de neven en nicht van Mun zijn, maar qua leeftijd zo’n 15 jaar ouder zijn. Ze zijn getrouwd en hebben allemaal kinderen waarvan de oudste begin 20 is. Hoewel zij dus maar een paar jaar met mij scheelt, zit ze in de familielijn een stapje onder mij en ben ik een tante voor haar.
Toen we er aankwamen stond heel het huis op zijn kop, want opa zat opgesloten op de wc. Die man is ver in de 80 en zijn gezondheid laat veel te wensen over. Met het op slot doen van de wc-deur was er ergens een pinnetje verkeerd gesloten en pas nadat de gereedschapskist erbij was gepakt en heel de deurknop losgewrikt was, kon opa weer naar buiten. Hoewel ik eerlijk gezegd van te voren een beetje opzag tegen dit verplichte familie avondje, was het toch wel erg gezellig. Die neven en nichten van Mun zijn allemaal vrij ruim in hun denken en de jongere generatie neefjes en nichtjes zijn ook erg gezellig.
Behalve al die gezelligheid met de familie is eigenlijk de belangrijkste reden waarom men naar Chuseok uitkijkt het feit dat je 2 vrije dagen hebt. Heel wat in Korea waar veel mensen niet eens vakantiedagen hebben. Helaas viel Chuseok dit jaar in het weekend, maar als compensatie was de maandag vrij. Die maandag zijn Mun en ik naar de Kwanakberg hier vlakbij gegaan. De parkeerplaats en ook alle vluchtstroken langs de weg stond bomvol met auto’s van mensen die er deze vrije dag op uit getrokken waren. Mensen zetten in zo’n geval vaak de auto van de handrem omdat ze de auto’s echt overal lukraak voor andere auto’s parkeren. Mocht jou auto dus achterin staan dan is het een soort schuifspelletje waarbij je auto’s weg moet duwen totdat je bij je eigen auto kan.

Gisteren moest er schoongemaakt worden op kantoor aangezien er een buyer uit Hong Kong langs zou komen. Eindelijk lijkt het ruim twee maanden aanprijzen van microvezel stofdoeken, koekenpannen en anti-bacterie-gootsteen-vuil-opvangers zijn vruchten af te werpen! Gisteren zat ik sinds lange tijd dus weer eens in een rokje achter mijn bureau. De baas ging de buyer ophalen van het vliegveld en om een uur of half vijf kwamen ze naar het kantoor.
Ik was van te voren wel erg benieuwd of ik ook nog een bepaalde taak zou hebben aangezien ik degene ben die alle correspondentie met deze man heeft verzorgd. Aan de andere kant werk ik pas 2 maanden voor het bedrijf en over prijzen en orders kan ik toch geen beslissingen nemen. Anders dan verwacht mocht ik echter naast het schenken van thee ook deelnemen aan de meeting. We zaten dus met zijn vieren (president, director, buyer en ik. De manager is verantwoordelijk voor Japan dus die bleef gewoon doorwerken) aan het kleine tafeltje in ons kleine kantoortje. Het gesprek ging voornamelijk in het Engels met hier en daar een flard Chinees er tussendoor. De president spreekt heel goed Chinees, maar aangezien de director en ik dat niet spreken, was de voertaal Engels. Overigens spreekt de director ook amper Engels en het Engels van de president viel me ook tegen. Niet dat mijn Engels tegenwoordig nog zo goed is, maar soms gaf de president een beetje rare antwoorden of reacties aangezien hij volgens mij dan de vraag van de buyer niet goed begrepen had.
Interessant om zo te zien wat taal met je doet. Komt de president altijd heel zelfverzekerd en autoritair over, nu was hij meer een stuntelend figuur dat hakkelend zaken probeerde te doen. De director kon volgens mij ook niet echt zijn ei kwijt. Die kletst altijd de oren van je hoofd af als het gaat om het promoten van de producten, maar nu zat hij alleen maar te knikken en heen en weer te lopen tussen de tafel en de kast met artikelen. Ik kan me nu beter voorstellen dat ze hier ook niet altijd kunnen peilen wat er allemaal in dat hoofd van mij omgaat als ik me in hakkelend Koreaans verstaanbaar probeer te maken...
Eerst zei ik niet zoveel. Ik wist niet echt of het (op zijn Koreaans) wel van me werd verwacht dat ik mijn mond opendeed, maar na een tijdje kwam ik aardig op dreef. De buyer had een sample ontvangen van een van de micro-vezel producten en die had hij getest door er de afwas mee te doen (in plaats van er stof mee af te nemen). Lekker al die vette kleffe koekenpannen en woks afwassen. Ja niet zo gek dat dat ding het dan na 2 keer niet meer zo goed doet. Een misverstand dus en ik heb hem een mooi college gegeven over het gebruik van dat schoonmaakding en over de werking van de ‘revolutionaire nieuwe generatie micro-vezels’.
Het aantal verschillende artikelen dat we tegenwoordig exporteren omvat zo’n 40 stuks dus voordat we eindelijk uitgepraat waren was het na achten. De president stelde toen voor om ergens avondeten te eten, maar ik vond dat ik zo wel weer genoeg van mijn vrije tijd voor de goeie zaak (en de hoop op een bonus als de buyer een order plaatst) had opgeofferd en ik ben naar huis gegaan. De manager ging nog wel mee met de rest, hoewel zij eigenlijk ook naar huis wilde. Tja, in Korea doe je gewoon wat je baas zegt, maar ik heb ook nog wel een beetje mijn eigen culturele waarden en normen. Onderweg naar huis ging het keihard regenen en ik was goed doorweekt toen ik thuiskwam. Daar stond Mun met een handdoek op me te wachten. Wat wil je nou nog meer? ^^
Morgen is er weer een meeting met de buyer, dan zal het concreter zijn of hij wel of niet met ons bedrijf in zee gaat. Wordt dus vervolgd...

Liefs,
Soe