1 Jaar verjaardag, registratie huis & tandarts
Door: Soe
Blijf op de hoogte en volg Soe Ja Kim
19 Oktober 2008 | Zuid-Korea, Seoel
Bijna weer een maand voorbij... Het verhaal over de buyer heeft helaas nog geen vervolg. Als ik 1 ding heb geleerd dan is het wel dat Sales tijd kost. Tijd om achter de juiste telefoonnummers te komen, tijd om de juiste persoon te pakken zien te krijgen, tijd voordat er eindelijk eens een beslissing wordt genomen... Informatie die van afdeling naar afdeling gaat, tientallen telefoontjes waarom er niet op verstuurde emails geantwoord wordt en hoe er over het product gedacht wordt, een zere kop van landen die geen Engels kunnen en skype verbindingen die niet werken en dan nog eens tuitende oren van al die riedeltjes als je doorverbonden wordt.
Op de achtergrond het geschreeuw van ruziemakende collega’s die het niet eens zijn over de werkwijze. Als ze voor de verandering eens niet aan het kibbelen zijn, kan je genieten van een gratis concert Koreaanse traditionele muziek. Er is in de buurt ergens een muziek klasje en elke middag oefenen ze traditionele nummers. Verder komt de lucht van gebakken vis, gestoofde kimchi’i en urenlang gekookte complete koeienkarkassen het kantoor binnen door de helaas niet te dichten gleuf bij het raam. Bezoek hebben we ook elke dag wel. Van het oude mevrouwtje dat oud papier en afval verzamelt en van mensen die foldertjes voor afhaalmaaltijden rondbrengen. Soms zit daar ook iemand tussen die het woord van God verkondigt.
Ook in onze wijk vinden we regelmatig foldertjes van de kerk bij onze deur en inmiddels weet ik dat de deurbel overdag geen onverwacht bezoek is uit Nederland. Koreaanse gelovigen hebben, om even generaliserend te zijn, een vrij sterk gevoel voor missie. Je ziet geregeld mensen op straat met een groot kruis of een spandoek die door een megafoon allerlei Bijbelse teksten herhalen en gratis dag-Bijbels uitdelen. Inmiddels ben ik ook niet meer zo naief om te denken dat mensen die je op straat aanhouden echt hulp nodig hebben of de weg willen weten.
Je hebt in Korea protestantse en katholieke kerken, maar er zijn ook tal van kerken die weliswaar Christelijk zijn, maar zich meer lijken te richten op de stichter van de kerk. De kerkgebouwen zijn een verhaal op zich. Niets geen mooie Middeleeuwse kerken zoals in Nederland. Het Christendom is nog vrij jong in Korea en zoveel bouwgrond is er niet dus je vindt hier kerkgebouwen in alle soorten en maten en in alle mogelijke plekken. In een shoppingcomplex tussen de groenteboer en de slager, maar ook gigantische gebouwen. Zoals de kerk tegenover ons kantoor.
Het gebouw van deze kerk is vele malen groter dan het kantoorgebouw waar wij in zitten. Glas-in-lood ramen, maar daarnaast ook een grote glazen lift en veel gekleurde verlichting zodat het meer aan een disco doet denken. Of een supermarkt. Gisteren hing er een groot spandoek van een of andere grote verkoop van artikelen. Verder rijden er gele pendelbusjes af en aan voor het aan de kerk verbonden taleninstituut en ik ben er van overtuigd dat ze vast nog veel andere commercieel christelijke diensten en instellingen hebben.
Een paar weken geleden ben ik weer eens naar een 1-jaar-verjaardag geweest, namelijk naar die van het zoontje van mijn Koreaanse vriendin Yurim. Zij was vorig jaar getrouwd toen ik in Nederland zat, en zoals de Koreanen alles snel snel snel doen volgde er al spoedig een zoontje dat nu dus 1 jaar werd.
Yurim en dr man zijn een tijdje geleden verhuisd dus het feest was (helaas) niet in Seoul, maar in Ilsan, een satelietstad van Seoul in het Noord-westen. Ik had gezellig met mijn Nederlandse vriendin Sonja afgesproken bij het metrostation in Ilsan, aangezien onze routes maar deels overlappen. Om de paar minuten gaan er hier metro’s en de metro bestaat uit een lange rij wagons dus de kans dat je elkaar toevallig treft zonder duidelijke afspraken is vrij klein, maar wie zit er op de bank in de wagon als ik overstap? Juist Sonja! Zo konden we nog even samen genieten van het landschap dat al snel veranderde in platteland om bij Ilsan weer plaats te maken voor drukke wegen, grote gebouwen en veel mensen.
Het feest werd gegeven in een buffet restaurant in een groot shopping complex. Een sushi-bar, salades, fruit, koekjes en cakejes, pasta’s en noedelgerechten die ze op bestelling klaarmaken en bij je tafel afleveren, tortilla’s, brood, roerbakgerechten... teveel om op te noemen. Yurim, haar man en het zoontje hadden Koreaanse traditionele kleding aan. Die zit meestal inbegrepen in heel het pakket dat je bestelt voor zo’n feest. Nadat iedereen zich eerst goed had volgestopt met veel lekkers werd het begin van de show aangekondigd. Een inleidend praatje en toen het hoogtepunt, de ‘pak-cermonie’. Hierbij krijgt het kind een dienblad met diverse voorwerpen voor zijn neus en mag hij/zij er 1 pakken. Dat voorspelt dan de toekomst van het kind. Zo staat een draad voor een lang leven, als hij/zij geld pakt wordt hij/zij rijk, een pen staat voor geleerdheid etc. Tegenwoordig liggen er naast deze traditionele voorwerpen ook een microfoon (acteur/zanger) en een computermuis!
Het zoontje van Yurim vond al die mensen om hem heen echter veel interessanter en hoe vaak ze het dienblad ook onder zijn neus duwden, hij toonde er geen interesse voor. Pas na veel truukjes en aanmoedigingen pakte hij het geld. Pa en ma ook weer gelukkig ^^
Hierna werd alle bloemen, fruit, balonnen en andere versiering langzaam weer opgeruimd en was het weer tijd om naar huis te gaan. Op onze tafel stond echter nog steeds een groot bord met krabbenpoten. Niet van die kleine krabbetjes zoals we die vroeger met ons schepnet in zee vingen, maar reuzekrab met poten van 40 cm. Die werden op elke tafel eenmalig uitgeserveerd. Een niet echt goedkoop alledaags gerecht. Tja, en als er dan thuis iemand zit die dat spul graag eet... Bij de pizzeria en ook bij veel andere restaurants is het heel gewoon alles wat overblijft mee naar huis te nemen, maar bij een buffet restaurant is dat toch niet echt de bedoeling. Yurim bleek echter nog een plastictasje te hebben en na nog wat aanmoedigingen van haar zus om het gewoon stiekum mee te nemen verdwenen de krabben poten een voor een in het tasje. Inclusief de onaageraakte schaal met krab die de zus van Yurim van hun eigen tafel doorschoof naar de onze. Daar zit je dan in de metro met een half doorschijnend plastic tasje waar allemaal opgevouwen krabbenpoten in zitten. Goh, wat ruikt het hier toch naar zee...^^
Deze week hebben we eindelijk het huis geregistreerd. Het huizensysteem is hier totaal anders dan in Nederland. Ook hier kan je een huis/kamer kopen of huren, maar het gaat op een andere manier. Je kan elke maand huur betalen, namelijk ‘wolse’. Daarnaast kan je ook een huis huren met ‘jonse’ een deposit van al snel honderduizenden euro’s. Het nadeel is dat je dat geld maar net in je achterzak moet hebben. Het voordeel is dat je geen huur meer hoeft te betalen en enkel nog gas. licht en dergelijke betaalt. Als je het huis uitgaat krijg je deze ‘jonse’ weer terug.
Aangezien het bij de ‘jonse’ om vrij grote bedragen gaat, is er ook een mixvorm waarbij je een deel deposit betaalt en een deel huur. Je huur is dan dus iets lager dan dat je alleen huur zou betalen. Onnodig te melden dat er praktijken waren/zijn waarbij een huurder bij het verhuizen kon fluiten naar zijn deposit/’jonse’. Daarom kan je het feit dat je ene deposit hebt betaald, laten registreren. Dan heb je later nog een poot om op te staan mocht het mis gaan.
Eerst waren we naar het grote wijkkantoor gegaan om de verhuizing door te geven. Wat dat betreft is de bureaucratie hier al net zo erg als in Nederland en weten de ambtenaren zelf ook niet hoe alles in elkaar zit. We werden van hot naar her gestuurd en uiteindelijk bleek dat de registratie niet meer nodig was aangezien ik mijn adreswijziging al eerder bij het immigratiebureau had doorgegeven. Toen hoefden we dus alleen nog de registratie van de deposit te regelen. Lange wachtrijen, veel gedoe en hoge kosten had ik verwacht, maar binnen een minuut stonden we weer buiten. 50 Eurocent voor de administraiekosten en 5 stempels rijker op ons huurcontract.
Aangezien het heerlijk weer was en het nog vroeg op de middag was, besloten we sinds lange tijd naar de Han-rivier te gaan. Er was zowaar een klein stukje langs rivier met zand waar je je met een beetje fantasie het strand van Nwijk kon inbeelden. (Hoge gebouwen in plaats van duinen, duiven in plaats van zeemeeuwen en smog in plaats van een zilte zeewind). Na een ijsje zijn we in een ‘eenden-bootje’ gegaan. Dat is een waterfiets in de vorm van een eend. Vaak heb ik ze zien liggen op het water en na ruim 2 jaar in Korea ben ik er nu dus eindelijk eens in geweest. Het is maar een klein stukje van de rivier waar je rond mag dobberen en het mechanisme van het bootje werkte niet echt, maar het uitzicht was de moeite waard met de zon op het hoge 63-gebouw en de glinsteringen op het water.
Onderweg naar huis hebben we nog even boodschappen gedaan in de grote super. De prijzen zijn weer enorm omhoog gegaan. Hoge grondstofprijzen, een lage Koreaanse won... Inmiddels kost een pak melk 2euro en ook de broodprijzen zijn 20% gestegen. Koekjes, noedels worden langzaamaan ook onbetaalbaar. Een paar jaar terug was alles hier nog zo goedkoop in vergelijking met Nl, maar inmiddels is Korea een stuk duurder geworden. (Terwijl de lonen nog steeds belachelijk laag zijn).
Deze week was het mijn derde bezoek aan een tandarts in Korea. Het was weer een hele ervaring. Anders dan de kleine wijktandarts waar ik vorige keer was, was dit een luxe tandarts met diverse vestigingen in heel Korea. Jaarlijkse controles bij de tandarts doen ze hier niet aan, je gaat gewoon naar de tandarts als je ergens pijn hebt. Het is dus ook niet altijd nodig om een afspraak te maken hoewel dat wel slimmer is als je niet wilt wachten of een grote behandeling nodig hebt. Verder kan je zelf beslissen naar welke tandarts je gaat en het feit dat de tandarts geen nieuwe patienten meer kan aannemen kennen ze hier niet aangezien er om de honderd meter wel een tandarts zit.
De tandarts waar ik heen ging zat in een groot kantorencomplex en het leek meer op een ziekenhuis dan op een tandarts. Er waren denk ik wel een stuk of 30 behandelkamers. Als je in Korea naar de tandarts gaat nemen ze eerst standaard een foto van je gebit in een apart kamertje. Daarna ga je naar de behandelkamer waar een assistent de foto en je gebit bekijkt. Na de controle van de assistent komt de tandarts zelf. Hij port wat in je mond, herhaalt wat de assistent al heeft gezegd en gaat dan weer weg.
Deze behandelkamer was heel luxe. 1 Behandelstoel per kamer (ik heb ook praktijken gezien met meerdere in een ruimte) en een flatscreen recht voor je neus waar direct de genomen scan op getoond werd. Een waterspoel bekertje waarvan het water automatisch aangevuld werd, een soort scanpen waarmee je direct je gebit op het scherm kon zien en nog meer high-tech.
Tandartsen zijn hier echte bedrijven. Het gaat ze niet zozeer om het helpen van mensen, maar meer om het verdienen van zoveel mogelijk geld en wel door je de meest (onnodige) dure behandelingen aan te smeren. Ergens anders een second opinion aanvragen is dan ook eerder regel dan uitzondering en echt een vereiste.
Nu is het alweer zondagavond, bijna 6 uur en het begint al aardig te schemeren. Jammer, jammer het weekend is weer bijna voorbij en we moeten weer 5 dagen wachten...
Iedereen daar nog een fijne zondag!
Liefs,
Soe
-
19 Oktober 2008 - 10:40
Ina:
Lieve Soe,
Gezellig om weer van alles te lezen over Korea.Maar geef ons hier ook zo'n huurcontract Jip gaat met drie vrienden een huis huren ze moeten een hele maand huur extra betalen om het contract te krijgen pure oplichterij maar het schijnt bij ieder verhuurbureau te gebeuren
groetjes ina -
19 Oktober 2008 - 10:52
Marko:
Soe,
Als ik jou en Moon zo zie bij de Han-rivier denk ik met weemoed terug aan afgelopen mei, toen we daar met z'n vieren wandelden. Wat een mooie tijd! Leuk om je observaties te lezen!Ik hoop dat we jullie komend jaar weer zien.
Liefs, Marko. -
19 Oktober 2008 - 17:25
Wilma:
Lieve Soe
je hebt het weer allemaal zo mooi opgeschreven.
Tja zou graag eens onverwacht aan die bel trekken maar de plicht roept hier ook gewoon elke dag.
we zouden ons natuurlijk als zendelingen uit kunnen laten zenden...
liefs wilma -
19 Oktober 2008 - 17:38
Hans:
Hi Soe, weer een mooi verhaal geschreven. 't Kan zo in een blad. Ik geniet er elke keer weer van , vooral omdat ik er ook geweest ben.
dikke kus van je pa -
19 Oktober 2008 - 18:46
Ha Soeja:
Wat een verhalen weer. Maar hoe is het nu bij die tandarts afgelopen? Wat eeft die je aangesmeerd? Of wacht je nog op een second opinion?
Mooie foto's ook weer. Zo leuk om zo mee te kunnen (be)leven.
Groetjes
Astrid -
21 Oktober 2008 - 19:37
Heleen:
ja Soe, echt een column waard hoor, je schrijft echt alsof ik er weer ben, krijg gewoon heimwee! die tandarts wil ik ook graag een vervolg op... was Moon blij met die krabbenpoten? liefs Heleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley