Bijna baan...

Lieve allemaal,

Hier weer een update uit het verre oosten. Een nog steeds snikheet Korea. Volgens de traditionele kalender is de herfst begonnen, maar daar schijnt het weer zich niets van aan te trekken. Heet heet heet en je kan het beste gewoon naar de Starbucks gaan om daar lekker de hele dag in de airco te zitten.
Ondanks het warme weer ben ik vorige week wezen hiken met Moon. Aangezien Korea voor zon beetje de helft uit bergen bestaat, is er altijd wel een berg in de buurt, in dit geval de Chonggyesan, een niet zo heel hoge berg, maar wel veel mooie natuur. Toen ik in april in Korea was, waren we er ook heen geweest, nu alleen nog een keertje herfstbladeren bekijken over een paar maanden en dan zijn we in elk seizoen een keertje wezen hiken. Aangezien we ’s ochtends gingen, was het met de hitte nog wel aardig te doen. Halverwege waren we de weg een beetje kwijt en bleek het dat we in een rondje hadden gelopen. Of Moon was gewoon expres zo gelopen om nog een keertje langs het makkoli kraampje te komen, dat kan natuurlijk ook ;) Makkoli is een traditionele alcoholische drank van rijst. Vooral bij de bergen kan je het overal krijgen. Je hebt verder helemaal niets daar op de berg, maar dus wel ineens midden op de weg een stalletje met makkoli en wat snacks die je erbij eet. Of het door de makkoli kwam weet ik niet, maar ‘opoe’ liep daarna ineens stukken sneller ;) Weer beneden hebben we bij een van de talloze restaurants die je altijd aan de voet vd berg vindt en waar je als vega je hart kan ophalen, lekker gegeten en daarna hebben we weer de bus naar huis gepakt.

Nog meer sportief nieuws, we hebben een fiets! Niet te vergelijken met mijn Nldse fiets, het blijft kinderformaat, maar een fiets is een fiets en we hebben ons eerste rondje er op zitten! Heerlijk langs de rivier gefietst, wind door je haren. Het fietsen is hier dus echt niet te vergelijken met in Nl. Als je hier gaat fietsen is dat echt als dagje uit, echt een ritje en niet om even boodschappen te doen, dan is lopen veel sneller vanwege al dat verkeer de drukte en de slechte fietspaden. Voor zover die er zijn, meestal rij je gewoon op de stoep dwars door alle voetgangers (en dat zijn er nog al veel hier, of het nu om 7 uur sochtends of 10 uur savonds is) of op de autoweg en dan ook gelijk een 8 baanswe met auto’s bussen, taxi’s en lekker veel uitlaatgassen. Misschien is het niet eens zon gek idee van die maffe vlaggetjes te introduceren, val je tenminste op in het verkeer.
Ander verschil is dat er niet standdaard een lamp op je fiets zit, die koop je apart en verder is het model heel anders, soort kinder mountainbike, maar dan wat krakkemikkeriger. Ook geen bagagedrager en verder hebben we hem zelf in elkaar gezet aangezien hij in delen werd afgeleverd met de post.
Helaas is het nu veels te heet om te gaan fietsen... De vellen hangen er nog steeds bij van vorige keer toen we lekker verbrand waren. Nou ja, zal Moon niet erg vinden om even niet te fietsen, kan zijn achterkant even bijkomen, die is na 20 jaar niet echt meer aan een zadel gewend ;)

Wat heb ik verder allemaal gedaan de laatste weken... nog wat vrienden dag gezegd van de hasuk. Het was erg leuk ze weer te zien en grappig om te merken dat we er allemaal qua Koreaans op vooruit waren gegaan. Ook ben ik nog even bij de ajossi en de ajumoni van de hasuk langsgeweest. Oh en vorige week zondag ben ik ene keer met Moon mee geweest naar zijn werk.
Hij is nu dus bezig met zijn Phd sportpsycholgie en daar doet hij onderzoek voor, verder geeft ie les op de uni, snachts heeft hij een bijbaan en op zondagmiddag geeft hij soort gymles in Moktong, een uur met de auto van ons huis. Heel veel ouders sturen hier hun kinderen op buitenschoolse les: handvaardigheid, wiskunde, engels, en in zijn geval dus gym. Er waren een stuk of 5 kinderen (5-14) die allemaal geen zin hadden vanwege het weer en het feit dat het hier eigenlijk vakantie is en het was dus meer een uurtje niksen. Na wat koprollen en rek en strek oefeningen heb ik een beetje gebadmingtond met een meisje van een jaar of 6, echt een lief kind. Ze bleef steeds maar nieuwe spelletjes verzinnen en kwam dan weer aanzetten met een hoepel waar ik de shuttle door heen moest slaan etc. Ook heel maf om op een laag spreek niveau tegen haar te spreken terwijl zij heel beleefd tegen mij sprak, zulke situaties heb ik niet veel omdat de rest meestal of ouder is of we spreken allebei in een laag niveau. Het was trouwens ook wel grappig om Moon als meester te zien.
We hadden trouwens gedaan alsof ik een nieuwe leerling was namelijk van de derde klas middle school, dan ben je hier een jaar of 15. Net als in Nl schatten ze me hier vaak een flink stuk jonger en ze slikten het dan ook braaf. Behalve dat grappige meisje, die kwam wat later binnen. Toen die hoorde dat ik een nieuwe leerling middle school derde klas was, keek ze me aan en zei toen gelijk ‘nee hoor, dat is de vriendin van de meester’ :)
(mijn toetsenbord begint een beetje gammel te worden dus soms ontbreekt er een letter).

Verder heb ik voor 3 dagen een baan gehad. Ik had check regelmatig de jobsites en aangezien het nog niet zo opschiet met die job en ik toch meestal geen reactie krijg, stuur ik zon beetje overal waar maar engels en internationaal bedrijf bijstaa mijn cv op. 2 weken terug kreeg ik 2 telefoontjes. 1 Was van een Belgisch bedrijf waarvan er een nieuwe bas uit Belgie zou komen en die zou ik dan assisteren, klonk allemaal erg leuk en ik had dr erg veel zin in, bleek dat het om het kantoor in Cheonam ging, een roteind van Seoul. Zij wilden wel een kamer regelen, maar ja, ik ben niet naar Korea gegaan om dan nog de hele week ergens anders te zitten. Erg jammer dus.
Het tweede telefoontje was van Marc Evans, een bedrijf dat conferenties en trainingen organiseert en daar zou het om een sales functie gaan. De eerste ronde was een telefonisch interview alleen wist ik helemaal niet meer om welk bedrijf het ging na al die sollicitaties... De vrouw aan de telefoon was ook nogal fel en een soort van agressief dus ik was nogal verbaasd toen ze zei dat ze me graag wilde spreken. Er volgende 2 gesprekken, 1 in het engels en 1 in het koreaans en daarna kreeg ik een email dat ik was uitgekozen. Eindelijk een baan! En ik moest gelijk beginnen.
Maandag zat ik dus met nog 3 andere meiden van ongeveer dezelfde leeftijd in het kantoor bij Yeoksam, 1 metrohalte verder. 3 Dagen kregen we training over wat voor bedrijf het was, hoe de conferenties werden voorbereid en hoe wij die moesten verkopen. Geheel op zijn Koreaans werden we voor de lunch mee uit eten genomen door onze collega’s.
(Er is hier veel meer een eetcultuur. Vooral op kantoor wordt de lunch meestal in de kantine of buiten de deur gegeten en het is vrij gebruikelijk dat een ouderejaars (zo gaat het ook op de uni en dus ook in de werkomgeving) het eten van een jongere betaalt. Ook tijdens sollicitaties krijg je wel eens een lunch en er zijn dus ook studenten die gewoon voor de lol solliciteren, vanwege de lunch of voor de vergoeding die je krijgt als je solliciteert vanwege de vervoerskosten).
Aardige mensen, een leuke sfeer en voor Korea vrij goede arbeidsvoorwaarden. Maar ja, des te meer ik hoorde over het werk dat we moesten doen, des te meer ik er tegen op begon te zien en ik kreeg er al stress van bij voorhand. Na de laatste lesdag zag ik et echt niet meer zitten en de volgende octend zag ik er zo tegen op dat ik na lang twijfelen toch maar de hele boel heb afgeblazen. Misschien een hele domme keuze, de banen liggen hier niet voor het oprapen, maar ik ben ook niet van plan net als die Koreanen heel mijn leven werk te doen dat ik eigenlijk niet leuk vind.
Gister ben ik wel weer langs het wiskunde onderzoeksinstituut geweest, dus voorlopig kan ik weer aan het vertalen. Nog steeds niet iets voor de langere termijn, maar wel iets dat ik echt leuk vind om te doen.

Vanmorgen zijn we, Moon zijn ma en ik, bij een trouwzaal wezen kijken. Zijn ma was daar vd week geweest voor een bruiloft en ze was erg onder de indruk dus vanmorgen waren we langs gegaan om eens te kijken. Ze trouwen hier aan de lopen band en ook nu was er een trouwerij aan de gang.
Trouwen in Korea gaat dus heel anders, het begrip heeft een heel andere lading en ook de gebruiken zijn heel verschillend van wat we in Nl zijn gewend.
Er was nu dus een bruiloft bezig, maar iedereen kan gewoon binnenlopen, ook ongenodigde gasten. Je hebt een grote zaal waar de bruiloft zelf plaatsvindt, dat wil zeggen een praatje, ringen (nee geen kus) en het ja woord en dan fotos met familie en vrienden. Verder zijn er vertrekken voor de gasten en de bruid en een kamer voor de pyebaek, een traditioneel ritueel na de bruiloft waarbij de bruid en bruidegom buigen voor de ouders in traditionele klederdracht. Hoewel er overal gasten liepen, konden wij dus overal tussendoor lopen en overal kijken.
Het meest verbaasd was ik echter toen we naar beneden gingen. Ik dacht dat we weer naar buiten gingen, maar nee, we gingen naar de eetzaal waar we gewoon aan tafel gingen zitten tussen de ander gasten. Ja de helft vd gasten zat dus boven in de zaal de bruiloft bij te wonen, terwijl er verder tig gasten gewoon beneden zaten te eten! Je kon het hele gebeuren wel op een groot video scherm volgen, maar ik geloof dat iedereen drukker bezig was met het eten. In 30 minuten (als het niet korter was, ja hier in Korea gaat alles ppalli, ppalli, palli oftewel snel snel snel) een superdeluxe 50euro 6 gangen diner werd geserveerd. En daar zaten wij dus gewoon tussen. Zonder er ook maar iemand te kennen. Ik had wel gehoord dat er veel gasten waren op Kor bruiloften die alleen voor het eten kwamen, maar dat kreeg nu toch iets meer betekenis :) Er zijn dus ook mensen die soms gewoon een trouwzaal binnenlopen om lekker gratis te kunnen eten...!

Inmiddels is het hier 7 uur savonds en begint het alweer lekker te schemeren. Zijn zus en zwager zijn hier nu met de kleine en we gaan zo wat eten.

Iedereen nog een hele fijne vakantie!

Liefs
Soe