Straatfestival, kraambezoek en American Football

Beste allemaal,

Vorige week ben ik voor het eerst bij de uni van Mun geweest, nl de Chungang universiteit Deze is kleiner dan de Yonsei uni waar ik heb gestudeerd. Zoals de meeste (of alle?) uni’s hier is deze ook half op een berg gebouwd en je voelt het flink in je kuiten als je er een tijdje rondloopt^^
Ook ben ik voor het eerst in een high school geweest. Tegenover onze flat is de high school van deze wijk. Voor het grote gebouw is pas een nieuw sportveld aangelegd, compleet met tribune, speeltuin en overdekte rustplek. Vooral aan het einde vd middag en savonds is het er gezellig druk met kinderen en volwassenen die aan het sporten zijn of gewoon lekker buiten zitten. De school is gewoon open zodat je naar de wc kan. Aangezien ik best veel Kor films heb gezien over Kor scholen had ik net het gevoel alsof ik in het decor van een film liep daar binnen ^^

Vorig weekend ben ik met Keum, ook een adopko uit Nl die hier nu zit, naar het straattheater festival in Kwach’eon geweest, een stadje iets ten zuiden van Seoul. Het was een internationaal festival dus er waren niet alleen Kor groepen, maar ook optredens uit Spanje, Italie, Frankrijk en zelfs Nederland! Wij hebben een stuk gezien uit Frankrijk, heel bijzonder. Een man die op klassieke muziek een soort dans uitvoerde met een grote happer. Hebben we nog een soort komische eenmansvoorstelling gezien. Deze man lede ook veel contact met het publiek, zelf tot ‘zoenen’ aan toe. Het was een Amerikaanse man, ik denk niet dat de voorstelling zo’n succes had gehad als hij door een Koreaan was opgevoerd. Koreanen zijn niet zo zoenerig in het openbaar ^^
Het was echt een leuke middag. Lekker weertje, leuk sfeertje. Kwach’eon is ook een heel gezellig stadje. Niet te groot, veel natuur en er is een lang fietspad langs de rivier helemaal tot Seoul. Trouwens wel maf om ineens weer ‘zoveel witte mensen’ te zien, dat was gewoon een soort van wennen.
De weg terug naar huis was minder leuk aangezien de metro echt hutjemutje vol zat. Hoe krijg ik zoveel mogelijk Koreanen in de metro... Vooral bij de halte waar een paardenrennen stadion is stroomde de metro vol. Blijkbaar een populaire sport hier... (Nee, hond eten ze hier wel, eend, varkenspoten, kippenpoten poten ed ook, maar geen paardenvlees).

Zoals ik al wel een paar keer heb verteld is Kimchi hier een soort van nationaal gerecht. Het is ingemaakte chinese kool, waarvan de smaak steeds sterker wordt als de tijd verstrijkt. Je kan het spul op allerlei manieren eten. Het komt zon beetje standaard als bijgerecht bij elke maaltijd, maar je kunt het ook bakken, in een stew doen, met noedels eten of gebakken met rijst, als pannenkoek, noem maar op. Tegenwoordig heb je zelfs kimchi brood en kimchicake. Aangezien we thuis door de voorraad heen waren, heeft zijn ma vd week een nieuwe voorraad gemaakt. Een snelle variant omdat de meest ‘standaard’ variant veel tijd kost. Daar gaan heel veel ingredienten in die allemaal gesneden enzo moeten worden. Hoewel deze ‘mak-kimchi’ ook een stuk bewerkelijker is dan een snelle bal gehakt! Het waren een stuk of 6 grote Chinese kolen die eerst een dag moeten slinken met zout. Daarna worden ze in een stukken gesneden en dat wordt gemengd met knof, veel rode peper, gember, een soort prei, gefermenteerde garnalen en een bloempapje in een teil waar je makkelijk een bad in zou kunnen nemen zo groot. Na een paar dagen is het dan genoeg gerijpt om te eten en kan het goedje in de speciale kimchi-koelkast om daar lekker verder te stinken^^

Gisteren ben ik bij voor het eerst op kraamvisite geweest in Korea. Een van mijn vriendinnen was vorige week bevallen van een zoontje. Ze verbleef in een zogenaamde ‘jori-won’ (je zegt dzjori-won), een soort rusthuis voor vrouwen die net zijn bevallen. Het schijnt erg duur te zijn, maar je krijgt wel waar voor je geld. Deze jori-won was in het Noorden van Seoul en bestond uit 2 verdiepingen. Er zijn allemaal kleine kamertjes van zo’n 2,5-2,5m met een wc en wasbak erin. Verder een tv, een raam, een klein kastje en beddegoed. (Geen bed, je slaapt op de grond, een bed zou er niet eens in passen). Klinkt misschien niet erg luxe, maar het zag er allemaal erg netjes en verzorgd uit. Verder is er een restaurant, een soort rustplek met banken, internet en tv en natuurlijk heel veel zusters die je helpen met de baby, eten brengen etc. Ook als je naar huis gaat ontvang je nog een tijdje hulp.
Het babytje was echt mini-mini en een stuk stiller dan de sirene van Mun zijn zus! Ze bakeren hier trouwens de baby’s in. Echt lief om te zien, een soort cocon met een klein zwart hoofdje^^. Op de terugweg hebben we nog een flinke voorraad fruit ingeslagen. Hier in Kangnam is het een beetje een sjieke buurt met vooral veel restaurants, bars, bedrijven ed, en je ziet dus weinig verkoop op ‘straat’. Daar zaten langs de weg echter overal ajumoni’s en ajossi’s met fruit, groenten, allerlei soorten granen, vis, ingemaakte krabben, ed. Fruit stapelen ze hier vaak in kleine mandjes, je betaalt dan per mandje. Granen liggen in een grote teil en dat wordt afgemeten met een soort houten kubusje, net als gedroogde thee.
’s Avonds moest Mun werken. Hij werkt normaal altijd van ma-vr van 21.00-03.00 uur bij een soort distributiebedrijf en sinds deze week moet hij voortaan ook op zaterdag werken nl van 20.00-01.00. Is democratisch besloten omdat meer dan 30% heeft ingestemd... Daar valt dan verder wienig tegen in te brengen of je moet maar ontslag nemen. Verder ook geen hoger loon ivm nachtwerk of vanwege het weekend. Gaat onze vrije zaterdag...

Vandaag ben ik met Mun meegeweest naar een American Football toernooi. Mun is de coach van een team en gedurende enkele weken was er in het weekend steeds een wedstrijd. De plaats is steeds anders en deze keer was het bij Tobang, een uur met de metro naar Noorden van Seoul. Stel je niet teveel voor bij het toernooiveld. Tobang is denk ik ook niet zo vreselijk groot, of in ieder geval niet de wijk waar wij zaten. Natuurlijk waren er ook van die mega flatgebouwen maar verder was het niet zo druk als Seoul. Het veld was gewoon een grote zandvlakte met een muur eromheen en een oud gebouw ervoor. Er waren 4 teams, waaronder dus het team van Mun, nl van de Chungang universiteit. Een aantal vrienden van hem waren er ook. Die had ik vorige keer ook ontmoet bij de tol viering en de bruiloft. Ik snapte niet zoveel van de spelregels, maar het was leuk om het eens te zien. Alleen de warming up was al een show op zich. Of dat altijd zo bij American Footbal is weet ik niet, maar het leek wel een militaire exercitie. Er was 1 aanvoerder die de rest steeds opdrachten gaf en als die niet goed werden uitgevoerd moest het over. Er werd netjes in 3 lijnen gelopen en alles ging gepaard met het nodoge geschreeuw. Het was een wonder dat ze na die ‘warming-up’ nog puf hadden voor de wedstrijd!
Het was wel maf om Mun eens in de rol van coach te zien. Hier in Korea is er altijd een duidelijker verschil tussen een hogere en lagere (in bedrijven, in de familie, in de sportwereld etc) en hoewel hij niet zo’n bevelende bullebak is, spreekt hij volgens de regels wel op een laag spreekniveau tegen de spelers (die ook jonger zijn), terwijl de rest op een hoog niveau tegen hem spreekt.
Na de wedstrijd, die ze hadden verloren, zijn we met zijn allen nog wat gaan eten bij een Chinees restaurantje in de buurt. Je hebt hier in Korea heel veel kleine restaurantjes netals deze Chinees. Er had geen speler meer moeten zijn, het zat gelijk goed vol. Natuurlijk kwam er naast de noedels, de dumblings en het zoet zure vlees ook de nodige soju (Kor jenever) op tafel ^^ Op de terugweg kregen we een lift van een van zijn vrienden en nu zitten we weer thuis en is het weekend al weer bijna om.

Iedereen daar nog een fijne zondag!

Liefs
Soe