vertaling KBS

Beste allemaal,

Misschien dat jullie het al via mijn site gezien hadden, maar je kunt dus ook zonder een Koreaans persoonsnummer het filmpje van de KBS terugzien:

http://news.kbs.co.kr/exec/program/prog_main.php?broad_id=21842

In het midden zie je dan een rijtje met titels van de programma's die zijn uitgezonden. Je moet dan op de 5e VOD klikken. Je kunt ook dat stuk met het plaatje van 2 babies aanklikken, dat is de tekst van het programma. Op de volgende pagina kan je dan onder het plaatje 300K of 56K aanklikken om het stuk te zien. Het duurt in totaal zo'n 9 minuten, waarvan ik in het midden voorkom.
Omdat het natuurlijk in het Koreaans is en jullie vast wel willen weten wat er gezegd wordt, heb ik het zo goed als mogelijk vertaald. Petje af voor iedereen die tolk is, wat een gedoe... Heel vaak weet je wel wat er staat, maar om dat dan in het Nederlands te vertalen met dezelfde lading.... Erg lastig.
Voor jullie het gaan lezen moet ik alleen wel zeggen dat ze mijn tekst wel hier en daar hebben aangepast. Zoals ik al zei was dit programma vooral bedoeld om de binnenlandse adoptie te stimuleren en de buitenlandse adoptie komt er dus niet zo best van af. Al mijn positieven dingen zijn dus weggeknipt en alleen de negatieve dingen zijn overgebleven en uit hun context gehaald. Verder hebben ze hier en daar het een en ander verdraaid. Zo lijkt het in dit stuk alsof ik alleen maar naar Korea ben gekomen om familie hier te ontmoeten, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik ben natuurlijk vanwege mijn studie gekomen. Verder komt er in voor dat ik het mijn Kor ouders kwalijk neem dat ze me hebben afgestaan, terwijl ik nadrukkelijk heb gezegd dat dat niet zo is. Ik weet dat mijn Kor belabberd is, maar ik dacht dat dat toch wel goed was overgekomen...:) En ik heb ook nooit met een papiertje met hun namen meegenomen, evenmin als dat ik zo geleden heb in Nl.
Gooi er een zielig muziekje bij en je hebt een leuk drama. Nou ja, als dat een steentje bijdraagt aan de binnenlandse adoptie dan vind ik het best, zolang jullie maar weten dat het allemaal nogal in scene is gezet! Hoewel ik er hier wel achter ben gekomen dat er ook veel adopkos zijn die behoorlijk problemen hadden en hebben, is dat bij mij helemaal niet zo. Ja natuurlijk zie ik er anders uit, maar daar was ik eigenlijk niet zo mee bezig, je ziet je eigen gezicht immers ook niet. En verder ben ik helemaal niet wanhopig op zoek naar biol familie, laat staan dat dat mijn doel van mijn komst naar Korea was. Het is wel zo dat ik in september naar het politiebureau ben geweest met Inkas. Och, als je hier dan toch zit, waarom niet. Ik had daar verder niemand wat van verteld, omdat ik eerst wilde wachten of er wat uitkwam en omdat ik er eigenlijk ook helemaal niet zo mee bezig was. Ik had genoeg aan mijn studie, het wennen in Korea en heimwee. Het was dus eigenlijk pas met dit programma dat het zoeken naar familie weer een beetje op kwam borrelen.
Och, ik zou het grappig vinden ze te ontmoeten, ik ben wel benieuwd hoe ze er uit zien en wat ze doen en het lijkt me grappig om Koreaans met ze te kunnen praten. Het is familie, dat is logisch omdat het hetzelfde bloed is, maar ik vind het familie op een andere manier dan familie in Nl. Met mijn familie in Nl ben ik opgegroeid en natuurlijk heb ik met mijn familie hier een band omdat het hetzelfde bloed is, maar dat zie ik als anders. Mijn familie in Nl is niet te vervangen dus als jullie het onderstaande lezen, begrijp het dan alsjeblieft niet verkeerd! Lieve familie in Nl, ik hou van jullie!!!!!! :)
Oh, verder heb ik trouwens nog geen nieuws ontvangen. Wel emaild van jullie ;) En 2 emails van 2 Koreanen die ik verder niet ken, maar die erg bewogen waren door het programma en me een email stuurden om me te steunen en sterkte te wensen enzo. Dat vond ik wel erg bijzonder.
Om nog even in de adoptiesfeer te blijven, de 25 ging ik hier 25 jaar geleden weg met het vliegtuig. Maf idee was dat wel een beetje.

Ik hoorde dat het in Nederland Hemelvaart is geweest. Ik zat die donderdag al te wachten op de nieuwsbrief van De Trouw via de email en snapte al niet waarom die maar niet kwam... Hahaha, ja, daar wordt hier dus niet aan gedaan, ook niet aan Pinksteren straks. Ik hoop dat jullie een leuke vrije dag hebben gehad en iedereen die examen moet doen heel veel sterkte!

Liefs uit Seoul~*^*~

Soe

KBS: woensdag 24 Mei 2006

Adoptie van Koreaanse kinderen naar het buitenland, wordt door Korea gezien als iets wat eigenlijk niet (meer) zou moeten. Vandaar dat er wordt aangedrongen op een maatregel om dat te stoppen.
Echter vorig jaar nog werden er 2000 kinderen geadopteerd door ouders in het buitenland. Vooral gehandicapte kinderen gaan vaak naar het buitenland ipv dat ze binnen Korea zelf worden geadopeteerd (99 van de 100 gaan naar het buitenland).
Natuurlijk zijn er veel situaties waarin de geadopteerden gelukkig en goed opgroeien bij hun buitenlandse ouders, maar omdat ze onbekend zijn met het land en de cultuur, komen ze voor de 2e keer in een moeilijke situatie.

Debby uit Amerika is zelf naar Korea, nar het weeshuis gekomen om een kindje te adopteren. In feite is het niet de eerste keer voor haar.
Vorig jaar heeft ze al een jongetje geadopteerd en omdat ze ook zijn zusje wilde opvoeden, is ze nu weer gekomen.
"Ik ben naar Korea gekomen omdat ik dan kan vragen wat ze eet, hoe ze slaapt etc. Ik voel me erg gelukkig, gezegend dat ik ze kan adopteren."
Het meisje kan nu wer samen met haar broer opgroeien door de liefde van deze vrouw.

Maar er wacht ook een andere situatie op deze kinderen, namelijk dat ze moeten leven in een onbekend land met mensen met een andere huisdskleur.

Soe Ja Kim die 25 jaar geleden, net als het meisje als baby, naar Nederland geadopteerd is.
Hoewel de liefde van haar adoptieouders overvloedig was, voelde ze zich altijd eenzaam, omdat haar uiterlijk er anders uitzag dan van de mensen om haar heen.
"Ik voelde me een beetje anders, omdat ik er anders uitzag dan de andere mensen. Het is een goed gevoel dat de andere Koreanen in Korea ook allemaal zwart haar hebben."
Soe Ja Kim, die altijd zorgen heeft gehad met haar (andere) uiterlijk, is vorig jaar naar Korea gekomen om haar biologische ouders te zoeken.
Maar dat was niet makkelijk, omdat ze alleen de naam van haar biol ouders en een foto van haar kindertijd had.
"Vorig jaar september ben ik naar de politie gweest, maar ik heb nog geen nieuws ontvangen. Een andere manier heb ik nog niet gevonden."
Maar ze geeft haar wens haar biol ouders te ontmoeten niet op.
Soe Ja die eens tegen haar biol moeder, vader wil zeggen dat ze ze miste, studeert nu ijverig Koreaans.
Op tijden dat het leven in Korea met een andere taal moeilijk is, mist ze haar familie in Nederland, maar ze kan Korea niet verlaten omdat ze, ook al is het maar 1 keer, haar biol ouders en broers/zussen wil ontmoeten op wie ze waarschijnlijk lijkt.
"Ik ben benieuwd hoe ik op mijn ouders lijk. Een ze zeiden ook dat ik broers/zussen had. Ik ben ook benieuwd hoe die het maken."
Soe Ja was eerst kwaad op haar biol ouders, maar nu wil ze ze alleen nog maar zien.
Ze droeg altijd de naam van haar ouders, geschreven op een (door het altijd meedragen) versleten papier, met zich mee, maar nu wil ze ze alleen nog maar in het echt zien.
"De naam van mijn biol moeder is Oh Chun Re, de naam van mijn biol vader Kim Chae Man. Ik wil ze graag zien. Neem alstublieft contact op. Het zou leuk zijn als we samen Koreaans konden praten."

Ook de ouders die niet anders konden dan hun kind naar het buitenland sturen, hebben het er moeilijk mee. Mevrouw No Myeong Ch, die zonder dat ze het zelf wist haar zoon afstond voor buitenlandse adoptie, heeft meer dan 30 jaar in kwellling geleefd.
Dan volgt het verhaal van deze vrouw die har zoon af moest staan omdat ze te arm waren, maar ze wist niet dat hij in het buitenland geadopteerd zou worden. Nadat haar man was weggelopen, hebben haar familieleden dat gedaan. Via de tv heeft ze haar zoon weer ontmoet, maar omdat hij geen Koreaans kon en zij geen Engels konden ze amper communiceren. Dat is voor altijd een grote kwelling van de familie. De zoon moest weer naar Amerika, maar voor als hij weer naar Korea gaat, leren ze nu elkaars taal, want via een tolk is het toch anders.

Geadopteerden in het buitenland hebben het nog moeiljiker dan geadopeteerden binnen Korea, maar nog steeds worden er kinderen naar het buitenland gestuurd, vooral gehandicapten. Het is al moeilijk om als ongehandicapt kind in Korea zelf geadopteerd te worden, laat staan voor gehandicapten.
Aangezien er nu 60% van de kinderen naar het buitenland gaat, zal het een groot probleem worden als straks de buitenlandse adoptie afgeschaft wordt (omdat er zo weinig animo is voor binnenlandse adoptie).
Er moet goed overlegd worden hoe het straks moet als buitenlandse adoptie stop. Behalve naar cijfers moet de regering ook kijken naar de situatie van de kinderen, dat ze in een goede omgeving komen, dat is het eerste waar ze aan moet denken.

Heel de samenleving moet zich zorgen maken/inzetten om er voor te zorgen dat deze kinderen die zijn afgestaan door arme ouders niet een tweede keer leed ervaren (in het buitenland in een vreemde omgeving).