ontmoeting met Kor moeder en oudste zus
Door: Soe
Blijf op de hoogte en volg Soe Ja Kim
25 Juni 2006 | Zuid-Korea, Seoel
Beste allemaal,
Jammer, jammer, de voetbaldroom van Korea is voorbij... Ik heb de wedstrijd niet gekeken, het was hier 4.00 uur sochtends. Toen ik wakker werd, uit mezelf in plaats van allemaal gegil buiten zoals de eerste keer, wist ik al dat ze hadden verloren :) Het is te hopen dat Nederland het beter doet...
Donderdag heb ik gezellig met Haruna en dr Amerikaanse vriendin geluncht bij de Japanner. We hadden een hele lekkere salade en 2 rollen (zo noemen ze hier een rol van rijst en zeewier en van alles erin met saus en garnituur) en soba, dat zijn boekweitnoedels die je in een saus van oa sojasaus doopt voor je ze opeet. Die vriendin ging dit weekend weer terug naar Amerika.
Woensdag belde Yurim me. Zij had het stukje van me op de Koreaanse tv gezien en bood aan me te helpen met zoeken aangezien ze een kennis bij de politie had. Ik had haar mijn adoptiepapieren gegeven en zij had naar het kindertehuis gebeld waar ik 3 maanden heb gewoond voor ik naar Nederland ging (KSS). Toen bleek dus dat de KSS mijn ouders al had gevonden.
Ik was het eigenlijk alweer vergeten, maar 2 jaar geleden voor ik naar Korea ging had ik eens een brief naar de KSS gestuurd dat ik voor mijn studie naar Korea zou gaan en of het dan misschien mogelijk was familie te ontmoeten. Daar had ik echter nooit meer wat van gehoord dus ik was er vanuit gegaan dat zij ze niet konden vinden. Achteraf bleek dus dat zij er van uit gingen dat ik contact met ze op zou nemen als ik in Korea was. Tja, dat is ook wel logisch, maar aangezien ik niet zo bezig was met zoeken en genoeg aan me hoofd had met al dat huiswerk, heb ik daar niet echt aan gedacht. In ieder geval bleek dus dat mijn familie was gevonden en dat ze me ook wel wilden ontmoeten.
Vrijdag ben ik dus met Yurim naar de KSS gegaan, een flinke rit van 1,5 uur met de boemelbus naar het Noorden van Seoul. De omgeving herkende ik niet, volgens mij was er ook veel veranderd want vorige keer waren we van de andere kant gekomen, maar daar was nu geen weg meer, maar het kindertehuis zelf wel. (Even ter aanvulling. In 1999 ben ik tijdens de Summerschool bij het kindertehuis langs geweest. We hadden toen een gesprek met de directeur. Ik kreeg toen ook wat nieuwe info over mijn kor famlie. In mijn papieren stond altijd dat ik te vondeling was gelegd en dat er verder geen info over me bekend was. In het kindertehuis bleek dus dat er wel info was: ik was in een kliniek geboren in Seoul en had 5 oudere broers/zussen. Mijn moeder was huisvrouw en mijn vader was verkoper. Verder hadden ze hun naam en leeftijd. Ik heb er toen verder niet echt wat meegedaan).
Haha, Yurim wou me nog lippenstift opdoen omdat ik er wel mooi uit moest zien voor mijn moeder, maar wat dat betreft ben ik nog geen spat veranderd :) (De Koreaanse vrouwen smeren zich hier helemaal gek met make-up en weet ik wat voor zalfjes en cremetjes en troep. Er zijn ook best veel Koreanen met een slechte huid en acne. Maar ja, dat is ook weer niet zo gek met een dikke laag make-up op je huid... Het barst hier van de verzorgingsproducten winkels. De weg van de hasuk naar school bestaat praktisch alleen uit restaurants en van zulke winkels. Nagellak en zulk soort klein spul is hier heel goedkoop, maar dingen als shampoo en bodylotion zijn weer wel heel duur).
Zonder lippenstift gingen we dus het kantoor van de KSS in. We werden ontvangen door een medewerkster die mijn zus en moeder ging halen.
Ik was eigenlijk niet zo zenuwachtig, nuchtere Hollander he :) Ik ben er eigenlijk ook niet zo erg mee bezig geweest, komt vast ook omdat ik in Nl zo'n lieve familie heb :) Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik wat miste ofzo en ik vond dit ook meer grappig en bijzonder dan heel emotioneel. Sorry, geen verhalen over huilbuien en andere dramatische scenes dus :)
Tja, wat voel je dan als je ze voor het eerste ziet? Verbaasdheid geloof ik. Vooral toen ik mijn zus zag, omdat die best op me lijkt. Of ik op haar. Dat was wel heel erg bizar, omdat ik zo'n ervaring natuurlijk niet had.
We hebben daar even zitten kletsen en zijn daarna met de auto van mijn zus naar een restaurant gegaan waar we wat hebben gegeten en nog meer hebben gepraat en daarna heeft ze mij en Yurim een lift gegeven naar een wijk vlakbij onze hasuk.
Ik was wel heel erg blij dat ik Koreaans kon, natuurlijk rammelt het nog aan alle kanten, maar we konden tenminste wel een gesprek voeren. (Je ziet ook heel vaak dat het contact tussen adopkos en hun biologische familie verwaterd, omdat ze niet in het kor of eng kunnen communiceren).
Het vinden van mijn familie heeft heel veel tijd gekost, omdat die info die ik in 1999 kreeg ook niet bleek te kloppen. De namen klopten wel, maar er zijn dus gewoon tig mensen die en getrouwd zijn en dezelfde naamcombinatie hebben! (En ook nog eens hetzelfde geboortejaar!). Uiteindelijk is het dus wel gelukt.
Mijn moeder heet Oh Chung-Rae is 57 en woont alleen in een stadje tenzuiden van Seoul. 17 jaar geleden is ze gescheiden met mijn vader. Mijn vader is hertrouwd en er is al jaren geen contact meer tussen beiden. Als ik zou willen zou ik hem ook wel kunnen ontmoeten, maar daar heb ik niet zo'n behoefte aan. Of het komt omdat hij graag een zoon wilde weet ik niet, maar wat foto's vind ik wel best.
Anders dan in die oude info stond heb ik geen 5 zussen, maar 3, waarvan ik de oudste dus vd week heb ontmoet. Zij heet Min-Jung is 35 en werkt bij een computerprogramma bedrijf. Ze woont in Kwangju en gaat elk weekend naar mijn moeder (mijn moeder werkt niet meer en ik denk dat mijn oudste zus haar financieel steunt enzo) en daarnaast volgt ze nog 1-2x in de week lessen in Public Affairs aan de hakwon (een school voor na je studie, dat doen heel veel Koreanen).
Mijn tweede zus heet Ae-Ran, is 33 en werkt bij een bedrijf. Ze woont in Seoul.
Mijn laatste zus heet So-Yeon, is 30 en sinds 2 jaar getrouwd. Ze werkte in de electronica maar is daarmee gestopt na haar huwelijk. Ze woont in Ilsan.
De ouders van mijn moeder zijn al vroeg overleden, mijn meder heeft nog wel 2 oudere broers en 2 oudere zussen en er schijnen ook wat neefjes en nichtjes te zijn, waaronder 1 op wie ik heel veel lijk (t/m het studeren toe :)).
De reden van mijn adoptie was dat ze het toen te moeilijk hadden om nog voor mij te zorgen (slechte eco en ik dnek ook dat mijn moeder het heel zwaar had omdat mijn vader een zoon wilde en bovendien heeft ze nog 2 miskramen gehad voor mij). Ze wist echter niet dat ik naar het buitenland zou gaan, maar dacht dat ik in Korea zou blijven. (Dat verhaal heb ik al vaker gehoord, typisch dat ze dat niet weten).
Ik vind het nog steeds maf dat er iemand is op wie ik lijk. De slag in mijn haar had ik van mijn moeder die van nature krullerig haar heeft, mijn voorhoofd scheen heel erg op die van een neefje/nichtje te lijken, dat dunne haar en een beetje bruin/zwart haar zat ook in de familie, en ga zo maar door.
Maar verder dnek ik er niet echt emotioneel over. Ik zie het vooral als een leuke aanvulling op mijn lieve familie in Nederland en niet als een vervanging of als dat laatste ontbrekende stukje (Dat zal per adopo natuurlijk wel verschillen). Mijn idee nu is dan ook om gewoon contact te blijven houden en gezellige dingen te doen zoals ik ook met mijn vrienden in Korea doe, maar niet om de rest van mijn leven hier door te brengen. Bovendien begint morgen het nieuwe smester weer en jullie kennen me, momenteel ben ik daar meer mee bezig dan met biologische kwesties :)
Nou ja, vandaag is het de laatste dag van de vakantie dus die ga ik leuk doorbrengen. Straks ga ik met Haruna nog even wat rondkijken bij Insa-dong, de buurt met allemaal traditioneel (en toeristisch) spul in Seoul. Gister was het ook een leuke dag. Ik heb gezellig bijgekletst met Jong en savonds ben ik met Haruna nog naar Idae geweest, de buurt hiernaast bij de vrouwenuni. Het barst er van de kleren wwinkels, restaurantjes, schoenen, hoedjes, petjes, sierraden, spul voor in je haar, make-up en weet ik wat nog meer. Het is het leukeste als je savonds gaat want dan verschijnen er overal kraampjes op straat met nog meer troep en eten. Anders dan in Nl is er dan veel meer sfeer en zijn er ook veel meer mensen.
Ik heb een nieuw paar zomer schoenen gekocht, lichtbauw met bandjes, want je hebt hier echt open schoenen nodig in de zomer. Het is nog steeds benauwd heet en dat wordt alleen nog maar erger.
Of dat trouwens ook in de familie zit weet ik niet, maar 90% van de schoene viel voor mij al af. Ik kreeg mijn brede voorvoet met geen mogelijkheid in die leuke smalle schoentjes :( Haha, platvoet :)
Nou iedereen nog een fijne zondag!
Liefs uit Seoul
Soe
Oh, mijn moeder belde vanmorgen dat mijn middelste zus het inmiddels ook weet dat ik besta, dat wist alleen mijn oudste zus omdat die toen al wat ouder was. Vanwege schaamte en schuldgevoelens hadden ze het verder aan niemand verteld. Zaterdag ga ik mijn tweede zus ook ontmoeten. Wordt vervolgd ^^
Mmm, ik vind het nog steeds raar om zus en moeder te zeggen. Qua bloed zijn ze dat natuurlijk wel, maar gevoelsmatig zijn dat mijn lieve zussie en mijn moeder in Nederland :)
Jammer, jammer, de voetbaldroom van Korea is voorbij... Ik heb de wedstrijd niet gekeken, het was hier 4.00 uur sochtends. Toen ik wakker werd, uit mezelf in plaats van allemaal gegil buiten zoals de eerste keer, wist ik al dat ze hadden verloren :) Het is te hopen dat Nederland het beter doet...
Donderdag heb ik gezellig met Haruna en dr Amerikaanse vriendin geluncht bij de Japanner. We hadden een hele lekkere salade en 2 rollen (zo noemen ze hier een rol van rijst en zeewier en van alles erin met saus en garnituur) en soba, dat zijn boekweitnoedels die je in een saus van oa sojasaus doopt voor je ze opeet. Die vriendin ging dit weekend weer terug naar Amerika.
Woensdag belde Yurim me. Zij had het stukje van me op de Koreaanse tv gezien en bood aan me te helpen met zoeken aangezien ze een kennis bij de politie had. Ik had haar mijn adoptiepapieren gegeven en zij had naar het kindertehuis gebeld waar ik 3 maanden heb gewoond voor ik naar Nederland ging (KSS). Toen bleek dus dat de KSS mijn ouders al had gevonden.
Ik was het eigenlijk alweer vergeten, maar 2 jaar geleden voor ik naar Korea ging had ik eens een brief naar de KSS gestuurd dat ik voor mijn studie naar Korea zou gaan en of het dan misschien mogelijk was familie te ontmoeten. Daar had ik echter nooit meer wat van gehoord dus ik was er vanuit gegaan dat zij ze niet konden vinden. Achteraf bleek dus dat zij er van uit gingen dat ik contact met ze op zou nemen als ik in Korea was. Tja, dat is ook wel logisch, maar aangezien ik niet zo bezig was met zoeken en genoeg aan me hoofd had met al dat huiswerk, heb ik daar niet echt aan gedacht. In ieder geval bleek dus dat mijn familie was gevonden en dat ze me ook wel wilden ontmoeten.
Vrijdag ben ik dus met Yurim naar de KSS gegaan, een flinke rit van 1,5 uur met de boemelbus naar het Noorden van Seoul. De omgeving herkende ik niet, volgens mij was er ook veel veranderd want vorige keer waren we van de andere kant gekomen, maar daar was nu geen weg meer, maar het kindertehuis zelf wel. (Even ter aanvulling. In 1999 ben ik tijdens de Summerschool bij het kindertehuis langs geweest. We hadden toen een gesprek met de directeur. Ik kreeg toen ook wat nieuwe info over mijn kor famlie. In mijn papieren stond altijd dat ik te vondeling was gelegd en dat er verder geen info over me bekend was. In het kindertehuis bleek dus dat er wel info was: ik was in een kliniek geboren in Seoul en had 5 oudere broers/zussen. Mijn moeder was huisvrouw en mijn vader was verkoper. Verder hadden ze hun naam en leeftijd. Ik heb er toen verder niet echt wat meegedaan).
Haha, Yurim wou me nog lippenstift opdoen omdat ik er wel mooi uit moest zien voor mijn moeder, maar wat dat betreft ben ik nog geen spat veranderd :) (De Koreaanse vrouwen smeren zich hier helemaal gek met make-up en weet ik wat voor zalfjes en cremetjes en troep. Er zijn ook best veel Koreanen met een slechte huid en acne. Maar ja, dat is ook weer niet zo gek met een dikke laag make-up op je huid... Het barst hier van de verzorgingsproducten winkels. De weg van de hasuk naar school bestaat praktisch alleen uit restaurants en van zulke winkels. Nagellak en zulk soort klein spul is hier heel goedkoop, maar dingen als shampoo en bodylotion zijn weer wel heel duur).
Zonder lippenstift gingen we dus het kantoor van de KSS in. We werden ontvangen door een medewerkster die mijn zus en moeder ging halen.
Ik was eigenlijk niet zo zenuwachtig, nuchtere Hollander he :) Ik ben er eigenlijk ook niet zo erg mee bezig geweest, komt vast ook omdat ik in Nl zo'n lieve familie heb :) Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik wat miste ofzo en ik vond dit ook meer grappig en bijzonder dan heel emotioneel. Sorry, geen verhalen over huilbuien en andere dramatische scenes dus :)
Tja, wat voel je dan als je ze voor het eerste ziet? Verbaasdheid geloof ik. Vooral toen ik mijn zus zag, omdat die best op me lijkt. Of ik op haar. Dat was wel heel erg bizar, omdat ik zo'n ervaring natuurlijk niet had.
We hebben daar even zitten kletsen en zijn daarna met de auto van mijn zus naar een restaurant gegaan waar we wat hebben gegeten en nog meer hebben gepraat en daarna heeft ze mij en Yurim een lift gegeven naar een wijk vlakbij onze hasuk.
Ik was wel heel erg blij dat ik Koreaans kon, natuurlijk rammelt het nog aan alle kanten, maar we konden tenminste wel een gesprek voeren. (Je ziet ook heel vaak dat het contact tussen adopkos en hun biologische familie verwaterd, omdat ze niet in het kor of eng kunnen communiceren).
Het vinden van mijn familie heeft heel veel tijd gekost, omdat die info die ik in 1999 kreeg ook niet bleek te kloppen. De namen klopten wel, maar er zijn dus gewoon tig mensen die en getrouwd zijn en dezelfde naamcombinatie hebben! (En ook nog eens hetzelfde geboortejaar!). Uiteindelijk is het dus wel gelukt.
Mijn moeder heet Oh Chung-Rae is 57 en woont alleen in een stadje tenzuiden van Seoul. 17 jaar geleden is ze gescheiden met mijn vader. Mijn vader is hertrouwd en er is al jaren geen contact meer tussen beiden. Als ik zou willen zou ik hem ook wel kunnen ontmoeten, maar daar heb ik niet zo'n behoefte aan. Of het komt omdat hij graag een zoon wilde weet ik niet, maar wat foto's vind ik wel best.
Anders dan in die oude info stond heb ik geen 5 zussen, maar 3, waarvan ik de oudste dus vd week heb ontmoet. Zij heet Min-Jung is 35 en werkt bij een computerprogramma bedrijf. Ze woont in Kwangju en gaat elk weekend naar mijn moeder (mijn moeder werkt niet meer en ik denk dat mijn oudste zus haar financieel steunt enzo) en daarnaast volgt ze nog 1-2x in de week lessen in Public Affairs aan de hakwon (een school voor na je studie, dat doen heel veel Koreanen).
Mijn tweede zus heet Ae-Ran, is 33 en werkt bij een bedrijf. Ze woont in Seoul.
Mijn laatste zus heet So-Yeon, is 30 en sinds 2 jaar getrouwd. Ze werkte in de electronica maar is daarmee gestopt na haar huwelijk. Ze woont in Ilsan.
De ouders van mijn moeder zijn al vroeg overleden, mijn meder heeft nog wel 2 oudere broers en 2 oudere zussen en er schijnen ook wat neefjes en nichtjes te zijn, waaronder 1 op wie ik heel veel lijk (t/m het studeren toe :)).
De reden van mijn adoptie was dat ze het toen te moeilijk hadden om nog voor mij te zorgen (slechte eco en ik dnek ook dat mijn moeder het heel zwaar had omdat mijn vader een zoon wilde en bovendien heeft ze nog 2 miskramen gehad voor mij). Ze wist echter niet dat ik naar het buitenland zou gaan, maar dacht dat ik in Korea zou blijven. (Dat verhaal heb ik al vaker gehoord, typisch dat ze dat niet weten).
Ik vind het nog steeds maf dat er iemand is op wie ik lijk. De slag in mijn haar had ik van mijn moeder die van nature krullerig haar heeft, mijn voorhoofd scheen heel erg op die van een neefje/nichtje te lijken, dat dunne haar en een beetje bruin/zwart haar zat ook in de familie, en ga zo maar door.
Maar verder dnek ik er niet echt emotioneel over. Ik zie het vooral als een leuke aanvulling op mijn lieve familie in Nederland en niet als een vervanging of als dat laatste ontbrekende stukje (Dat zal per adopo natuurlijk wel verschillen). Mijn idee nu is dan ook om gewoon contact te blijven houden en gezellige dingen te doen zoals ik ook met mijn vrienden in Korea doe, maar niet om de rest van mijn leven hier door te brengen. Bovendien begint morgen het nieuwe smester weer en jullie kennen me, momenteel ben ik daar meer mee bezig dan met biologische kwesties :)
Nou ja, vandaag is het de laatste dag van de vakantie dus die ga ik leuk doorbrengen. Straks ga ik met Haruna nog even wat rondkijken bij Insa-dong, de buurt met allemaal traditioneel (en toeristisch) spul in Seoul. Gister was het ook een leuke dag. Ik heb gezellig bijgekletst met Jong en savonds ben ik met Haruna nog naar Idae geweest, de buurt hiernaast bij de vrouwenuni. Het barst er van de kleren wwinkels, restaurantjes, schoenen, hoedjes, petjes, sierraden, spul voor in je haar, make-up en weet ik wat nog meer. Het is het leukeste als je savonds gaat want dan verschijnen er overal kraampjes op straat met nog meer troep en eten. Anders dan in Nl is er dan veel meer sfeer en zijn er ook veel meer mensen.
Ik heb een nieuw paar zomer schoenen gekocht, lichtbauw met bandjes, want je hebt hier echt open schoenen nodig in de zomer. Het is nog steeds benauwd heet en dat wordt alleen nog maar erger.
Of dat trouwens ook in de familie zit weet ik niet, maar 90% van de schoene viel voor mij al af. Ik kreeg mijn brede voorvoet met geen mogelijkheid in die leuke smalle schoentjes :( Haha, platvoet :)
Nou iedereen nog een fijne zondag!
Liefs uit Seoul
Soe
Oh, mijn moeder belde vanmorgen dat mijn middelste zus het inmiddels ook weet dat ik besta, dat wist alleen mijn oudste zus omdat die toen al wat ouder was. Vanwege schaamte en schuldgevoelens hadden ze het verder aan niemand verteld. Zaterdag ga ik mijn tweede zus ook ontmoeten. Wordt vervolgd ^^
Mmm, ik vind het nog steeds raar om zus en moeder te zeggen. Qua bloed zijn ze dat natuurlijk wel, maar gevoelsmatig zijn dat mijn lieve zussie en mijn moeder in Nederland :)
-
25 Juni 2006 - 07:51
Marina:
Geweldig Soe, wat onwijs leuk. De foto's van je moeder en zus zijn echt leuk. En ik blijf erbij, jij en je zus lijken echt. Ongelofelijk! Leuk man!
Nou geniet van deze nieuwe ontwikkeling, xxxxxxxx -
25 Juni 2006 - 09:59
Cora:
Jeetje Soeja, wat een ontdekking! Inderdaad goed te zien dat jullie een bloedband hebben. Jammer eigenlijk dat je vakantie nu net om is, ik kan me voorstellen dat je wel wat tijd nodig hebt om hen allemaal te ontmoeten en leren kennen. Mooi toekomstperspectief voor je trouwens: prachtige dames!
liefs van Cora -
25 Juni 2006 - 15:26
Astrid:
Raar hoor zo ineens een moeder te ontmoeten waar je nog op lijkt ook. Maar ik ben het met je eens: je echte moeder en vader en zus wonen hier in Noordwijk. Het zijn echte lieve kanjers net als jij.
Liefs -
25 Juni 2006 - 15:29
Wilma:
Lieve Soe,
we hebben elkaar al uitgebreid gesproken vanmorgen.
het is allemaal helemaal nieuw voor iedereen hier en voor iedereen daar.
liefs wilma
-
26 Juni 2006 - 20:02
Marijke En Hans.:
Hallo Soeja.
Indrukwekkend verhaal. We werden er beide stil van. Hoe je het ook wend of keert, het is een bijzondere gebeurtenis. Zo te lezen kan jij goed met deze nieuwe situatie omgaan, houden zo. Voor Hans en Wilma natuurlijk ook heel vreemd.
Geniet er van.
-
26 Juni 2006 - 20:21
Mieke:
Ja, ook de nederlandse droom is voorbij .... Maar wat ik veel belangrijker en indrukwekkender vind is jouw verhaal over de ontmoeting met je biologische moeder en je zus. Ontroerend, we werden er stil van. Een heel bijzondere gebeurtenis, ook voor Wilma, Hans en Jor.
Liefs, Mieke & Pieter -
28 Juni 2006 - 06:56
Em:
Hoi Soe,
Wat fantastisch dat je je moeder en zus hebt ontmoet. En wat lijk je op je moeder! (dat zul je tot nu toe wel niet zo vaak gehoord hebben ;-)
Je doet er zelf inderdaad heel nuchter over, maar het lijkt me toch een hele aparte ervaring, ook voor je moeder (allebei je moeders, eigenlijk).
Ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal.
Liefs,
Em
-
01 Juli 2006 - 23:55
Kéum:
Hoi Soe,
Ik kwam toevallig op je website terecht en ik moet zeggen dat het mooi is dat je biologische ouders hebt kunnen vinden. Wat een bijzondere ervaring. Moet ook wel intens zijn. Althans dat stel ik mezelf voor. Ik ga binnenkort naar Korea om een Rootsreis te maken. Ik eerst twee weken mee aan een 'summer school' programma die speciaal voor geadopteerde koreanen is. Daarna ga ik ook verder op zoek naar mijn biologische ouders. Maar op de eerste plaats komt wel het leren kennen van mijn geboorteland. Ik vroeg me af of je misschien tips hebt voor mij om in Seoul te verblijven (na verblijf bij die organisatie ga ik nog 4 weken zelf op pad door Korea)? Heb je ook tips om te gaan zoeken naar mijn biologische ouders naast het bezoeken van KSS? Ik heb namelijk ook een opsporingsverzoek gedaan, maar daar is niet veel uitgekomen.
Ik hoop van je te mogen horen,
Groeten,
Kéum -
01 Juli 2006 - 23:57
Kéum:
Oh misschien wel handig om te weten als je me een mailtje zou willen sturen, mijn e-mailadres is keum@ke.hku.nl
groetjes Kéum -
23 Juli 2006 - 15:17
Vera, Jumi's Moeder:
Lieve Soeja,
Geweldig dat jij nu ook, net als Jum, je biologische familie hebt gevonden. Volgens mij is het heel belangrijk om alles een plaatsje te kunnen geven.Lekker genieten verder van alles en iedereen in dat prachtige land! Ik heb daar samen met Jumi zo'n geweldige en onvergetelijke tijd gehad, super!Liefs en dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
