Dagje naar het strand en zeegeheimen

Beste allemaal,

Deze week kregen we de bevestigingspapieren van Den Haag: ons huwelijk is nu ook in Nederland geregistreerd en na ruim een jaar zijn we nu dus eindelijk echt getrouwd in zowel Korea als Nederland. Het lijkt erop dat we alles een beetje verlaat doen, aangezien we ook 2 weken geleden op ‘huwelijksreis’ zijn geweest. Na de bruiloft vorig jaar hebben we 2 weken rondgereisd met familie die uit Nederland was overgekomen. Een tripje met zijn tweeen hadden we echter nog nooit gemaakt. Tot we 2 weken geleden besloten een dagje naar het strand te gaan.
In Noordwijk stond ik er nooit zo bij stil hoe luxe het is om het strand op 10 minuten loopafstand te hebben. Nu de temperaturen echter weer dagelijk rond de 30C liggen mis ik het wel, de zee praktisch in je achtertuin.
Eerst gingen we met de metro naar Incheon, een satelietstad van Seoul waar ook het internationale vliegveld is. Daar moesten we overstappen op de bus die ons bracht naar de veerboot. Met de veerboot was het een overtocht van 5 minuten naar Mu-ui eiland, een klein eilandje van zo’n 5 bij 3 km met een berg en 3 stranden. De schaarse bevolking leeft van de visserij, landbouw en vooral van het toerisme. Overal zie je penions en restaurantjes die voornamelijk visgerechten, pannenkoeken met zeevruchten en noedels met schelpdieren serveren.
Het strand is niet vrij toegankelijk; het is omgeven door een klein parkje met overnachtingsmogelijkheden en wat restaurantjes. Als je een kamer boekt binnen het park, krijg je de entreeprijs weer terug. Wij hadden een ondol-kamer, namelijk een kamer met vloerverwarming. Het is eigenlijk nog het beste te beschrijven als een bouwkeet met in de badkamer (letterlijk) een wc en douche en verder is er in het enige vertrek een gootsteen met een gasstelletje en koelkast. Verder een tv in de hoek en een stapel dekens.
Nadat we onze tas hadden neergezet en onze zwemkleren hadden aangetrokken, gingen we heel dapper naar het strand. Een teen in het water... en er weer heel snel uit! Ijskoud! Maar ja, je bent niet een paar uur onderweg geweest om alleen maar op het kiezelzandstrand te zitten. Dus een warming-up en dan plots een ren naar de zee, niet denken en gewoon in 1x kopje onder. Een beetje je benen en armen heen en weer wat door moet gaan voor zwemmen, nog een keer hoofd onder water en na een minuut vond ik het wel weer best. Ik heb minstens 2 uur erna nog blauwe lippen gehad.
Tijdens het opdrogen viel de doorgang naar het 2e kleine eilandje droog en konden we oversteken. Hier is de bekende Koreaanse film, Silmido, geschoten. Na een rondje lopen op de rotsen en het zand schoven we aan bij een van de restaurantjes voor ‘oesterrijst’. Rijst met bonen en oesters in een hete stenenpot, soep en allemaal bijgerechtjes. Er waren weinig gasten in het restaurant. De meeste mensen nemen vlees en bijgerechten mee van thuis om dan met zijn allen ‘s avonds te bbqen.
Terug op onze kamer hebben we nog een film gekeken en daarna vielen we moe in slaap. Na een paar uur werd ik echter weer wakker. De vloerverwarming werkte zo goed dat ik behoorlijk well-done gebakken was. Lopen op de vloer met blote voeten ging bijna niet, zo warm was de vloer. Na een half uur bij het open raam te hebben gestaan, heb ik alle dekens op een hoop gegooid en ben daar bovenop gaan liggen in de hoop dat dat de warmte een beetje tegen zou houden.
Na een benauwde nacht, hebben we de volgende ochtend een rondje op de berg gewandeld. Rond het middaguur was de temperatuur flink opgelopen dus we durfden een laatste duik in de zee wel aan. Aangekomen bij het strand bleek het echter eb te zijn met als gevolg dat er een 100meter brede blubberstrook was met daarachter pas weer het water. Jammer, jammer, maar al snel vonden we een nieuwe bezigheid. Tijdens eb kan je namelijk uitstekend zoeken naar kleine gedraaide schelpjes en ‘gewone’ schelpen. De inhoud van de gedraaide hoorntjes peuter je er tijdens het eten met een tandenstoker uit, de gewone schelpen worden vooral in de noedelssoep gegeten.
Voorzichtig liepen we door de blubber, glibber, glibber, soms harde rotsen en soms schoot plots je voet omlaag in een gat. Al snel had Moon iets levend ontdekt. Een 5cm glibberig iets met een schelpje op zijn rug. Schelpdieren! Ze vielen niet zo op in de blubber, maar als je goed zocht, daar waar net nog een beetje water was, kon je er al snel veel vinden. Het papieren bekertje van de koffie was al snel te klein en nadat we een plastic tasje uit onze kamer hadden gehaald gingen we vlijtig aan de slag. Na ruim een uur hadden we 2 volle plastic zakken verzameld! Alles zat natuurlijk onder de blubber. Gelukkig vonden we ergens een oud uiennet waardoor we de schelpdieren nog een beetje konden wassen voordat we alles in 2 plastic zakken in onze rugzak stopten. Daarna snel de rest van de spullen pakken en haasten naar de boot.
De terugreis was vrij slopend. We moesten lang wachten op de boot, onze tassen waren zwaar en we wilden zo snel mogelijk terug zodat de schelpdieren nog zouden leven bij aankomst. Na 3-4 uur waren we dan eindelijk bij het huis van Moon zijn ma aangekomen waar we de buit met de rest van de familie wilden delen. Zijn zus en zwager waren met het kind naar de familie van Moon zijn zwager en Moon zijn ma zou later komen. Gelukkig vonden we op de veranda een grote kimchi-maak teil van zo’n 75 cm in doorsnee waar we onze tassen in konden legen. Water erop en dan maar afwachten. Al snel begon de inhoud weer te bewegen!
Om de tijd te doden tot Moon zijn ma zou komen besloten we op internet te kijken wat voor schelpdieren het nou precies waren, ze zagen er immers een beetje anders uit dan degene die bij de lunch in onze noedelsoep zaten. Toch wel een beetje raar dat onze buit niet 1,2,3 tussen de hits bij een zoektocht op ‘schelpdier’ zit. Maar ja, het beweegt en wat beweegt kan je eten, toch? Echter, een paar van die beesten in een pannetje kokend water leverde niet meer op dan een blubberige zooi van ingewanden en slijm en het was toch ook wel een beetje raar dat wij al snel 2 zakken vol hadden terwijl andere mensen moeizaam met schepjes aan de gang waren.
Na een lange zoektocht op internet hadden we het eindelijk gevonden. Onze ‘schelpdieren’ bleken ‘Bullacta exarata’ te heten en niet eetbaar. Nou ja, in China schijnen ze gegeten te worden, maar daar eten ze wel meer...
En daar zit je dan met ruim 10 kilo vieze slijmbeesten die niet eetbaar zijn. Met de gedachte dat we later een feestmaal zouden hebben met de rest, was het nog wel te doen om die glibberige hoopjes te verzamelen. Echter nu bleek dat we er niets mee konden, keerde mijn maag zich al om bij de gedachte dat nu ook nog alles weggegooid moest worden. Nog een keer alles gewassen en daarna snel in vuilnissen zakken en dan naar de vuilophaalplaats. Volgende keer toch maar een natuurgidsje meenemen...

Deze week was er nog meer zeedieren pret. Het is momenteel krabbentijd. En dan bedoel ik niet van die kleine krabbetjes die we altijd met een schepnetje probeerde te vangen in de zomer. Nee krabben van een mannenhand groot en die worden dan ingemaakt in sojasaus om later met rijst te eten. Een delicatesse die ook wel ‘rijst dief’ wordt genoemd, verwijzend naar het feit dat het zo lekker is, dat je je rijst, het hoofdbestanddeel van een Koreaanse maaltijd, niet meer hoeft.
Je hebt mannetjeskrabben en vrouwtjeskrabben en voor de sojasauskrabben worden vooral de laatste gebruikt. Van het weekend kwamen we dus thuis van de markt met een plastic zakje met daarin 3 flinke krabben die zich gelukkig vrij stil hielden. Voor het inmaken van krabben worden namelijk levende krabben gebruikt. Omdat levend verzuipen in de sojasaus zoveel gespetter geeft, moet je de krabben eerst een paar uur in de vriezer doen, dan houden ze vanzelf op met bewegen. Gelukkig hadden ze mijn broodvoorraad in de vriezer met rust gelaten en na een wasbeurt konden ze in een tupperware doos samen met een flinke fles sojasaus.
[Sojasaus is weer een verhaal apart. Een schap vol met allerlei soorten heb je hier in Korea. Natuurlijk verschillende merken, maar ze verschillen ook in fermentatie proces, smaaktoevoegingen etc. En voor verschillende kookmethodes gebruik je verschillende soorten sojasaus].
Na een dag moet je dan de sojasaus over doen in een pan en koken met smaakmakers als ui, prei, gember, knoflook, peper, gedroogde paddestoelen en water. Nadat dat goed is afgekoeld gaat alles weer op de krabben die dan de smaak van de sojasaus opnemen. Vanavond is het grote oordeel of ze goed zijn gelukt. Het voelt een beetje als een toets; op de een of andere manier alsof ik geslaagd ben als schoondochter als de krabben gelukt zijn...

Zondag nog meer zeegeheimen. Waar in Nederland de kinderen opgroeien met kleine geitjes, lammetjes, schapen, paarden, varkens, kippen en kleine eendjes, kennen Koreaanse kinderen (en jongeren) die beesten vaak alleen uit een leerboek en van de tv. Hier zijn echter schelpdieren, allerlei soorten vissen, kwal, inktvis en octopus in alle soorten en maten heel gewoon. Nu ik mijn hand er niet meer voor omdraai om een kip in moten in de pan te stoven met hete saus, was het een paar dagen geleden de beurt aan een nieuwe uitdaging: octopus.
Octopus, inktvis... voor mij was het altijd zon beetje hetzelfde. Iets met tentakels dat in de zee leeft en inkt spuit. Fout dus. Die glibberige dingen met een rond hoofd en daaronder lange tentakels is een intkvis. Hiervan zie je veel filmpjes op internet: Koreanen die dat spul levend in hun mond duwen. Een octopus heeft meer lichaam, is minder glibberig en heeft minder poot. De ingewanden en de ruggegraat haalt de visverkoper er voor je uit als je zegt dat je ‘octopus bulgogi’ gaat maken. Thuis hoef je dan enkel nog het vel er af te peuteren, alles te wassen, een ruitpatroon te kerven zodat het beest de saus goed opneemt en alles in repen te snijden. Er zat ook een raar zwart ding in het midden. Iets van ingewanden dacht ik, maar dat bleek het oog te zijn. Volgende keer vraag ik de verkoper toch maar of hij die er ook niet voor me uit wil halen...
Vervolgens alles met stukken ui, wortel, prei en courgette in een pittige zoete pepersaus en na een tijdje marineren kan dan alles in de pan. Eet smakelijk Moon, als je het niet erg vindt, hou ik het bij mijn pompoensoep, tomaten salade en brood!

Een paar weken geleden hebben we, mmm, hebben ‘we’ gegeten en heb ‘ik’ ook voor het eerst ‘k’ong-kuksu’ geprobeerd te maken. Dat is een koude ‘bonen’bouillon die je eet met noedels en een garnering van een gekookt ei, wat komkommer, tomaat en sesamzaadjes. Vooral in de hete zomer is het lekker fris. Je kan ook zwarte bonen gebruiken, maar de meest gangbare variant is met sojabonen. Die zet je eerst in de week. De volgende dag kook je ze 10 minuten en dan moet je eigenlijk de velletjes van de bonen ‘wrijven’ en weggooien. Behoorlijk tijdrovend en behalve de velletjes die vanzelf loslieten, had ik dat lekker overgeslagen. De bonen doe je met het kookwater en extra water in de mixer en het resultaat doe je door een zeef of een kaasdoek. Wat je dan overhoudt is een heldere bonenbouillon die je laat afkoelen en serveert met noedels. Het restje uitgeknepen bonen wordt gebruikt in een soort stew en je kan er met wat bloem en ei ook koekjes van bakken. Er schijnt ook een variant te zijn van tofu die je in de mixer doet met melk. Volgende keer toch maar een keer proberen, dat moet een stuk sneller gaan...

2 Weken geleden stond heel het land in rep en roer. Ex-president Roh had zelfmoord gepleegd! Hij was de laatste tijd veelvuldig in het nieuws vanwege allerlei schandalen. De reacties liepen uiteen van demonstraties tot huilende mensen. Inmiddels is de begrafenis voorbij en gaat het gewone leven weer zijn gangetje. Op de achtergrond dreigend nieuws over Noord-Korea, maar de gemiddelde Koreaan is toch meer bezig met hoe hij zijn hoofd boven water moet houden met stijgende prijzen en een maar niet verbeterende economische situatie.

Fijne dag!

Liefs,
Soe