Incheon uitje

Beste allemaal,

Weliswaar veels te laat maar iedereen nog de beste wensen. De laatste dagen van het jaar zijn hier rustig verlopen. 21 December was het Tongji, het begin van de astronomische winter. Op die dag eten ze traditioneel patjuk in Korea. Dat is een soort dikke maaltijdsoep van gekookte en gepureerde rode bonen, gebonden met rijstebloem en vaak met rijst en balletjes van rijstbloem erin. De rode kleur van de bonen moet het kwaad afwenden. Je ziet het ook wel met noedels in plaats van rijst en rijstebloemballetjes. Wij zijn die dag naar zijn ma geweest waar we dit vies-klinkende, maar als je er aan gewend bent erg lekkere goedje hebben gegeten met zijn zus en zwager.
Met kerst hebben we niet echt veel speciaals gedaan. We zijn naar een buffet restaurant geweest een paar metrostations verderop. Koreanen leven om te eten en het is dus niet verbazingwekkend dat er veel buffet restaurants zijn. Die zijn grofweg in 2 of eigenlijk 3 soorten te verdelen.
1. De lunchbufetten. Die zijn er vooral voor de werkende mensen. Een boterham met kaas in een plastic zakje mee voor de lunch kennen ze hier niet. Je hebt hier wel mensen die voor tussen de middag een trommeltje meenemen met rijst en allemaal bijgerechtjes, maar dat is natuurlijk erg bewerkelijk, zeker als je elke dag tot laat moet overwerken en ’s ochtends weer vroeg moet beginnen. De meeste mensen eten voor de lunch dus buiten de deur. Om de kosten een beetje te drukken zie je vooral daar waar veel kantoren zijn lunchbuffetten. Het zijn vaak cafe’s die ’s avonds alcohol schenken en ’s middags een lunchbuffet verzorgen voor 3000-6000won (2-5euro). Rijst, soep, wat vleesgerechten, salades, sandwiches, allerlei soorten gekruide groenten...
2. Daarnaast heb je dan nog de ‘echte’ buffet restaurants. Daar betaal je al snel 15000-50000won, maar het eten is er ook gevarieerder en internationaler. Tortilla’s, pizza’s, noedelgerechten, salades, pasta’s, sushi, ijs, swirls, fruit, cakejes, soepen, noem het maar op. Vaak voorzien van speciale ‘kookeilanden’ waar ze tempura frituren, pizza’s bakken, sushi-rollen maken... Je hebt restaurants die een buffetrestaurant op zich zijn, maar je hebt ook buffets die deel uit maken van ketens als de T.G.I., Bennigans, VIPS en dergelijke. Dan mag je gratis gebruik maken van het buffet als je het hoofdmenu bestelt (steak) en anders kan je ook alleen voor het buffet gaan.
3. En dan heb je nog de bruiloft buffetten. Natuurlijk niet echt een restaurant, maar het komt zo’n beetje op hetzelfde neer. Veel en lekker eten.

Na een uitgebreide lunch wilden we uitbuiken in de bios, maar zoals te verwachten was, waren de kaartjes voor de komende 3 uur allemaal uitverkocht dus toen zijn we maar weer naar huis gegaan waar ik heel saai heb zitten vertalen en Moon aan zijn scriptie heeft zitten schrijven.
We waren ook nog uitgenodigd door Moon zijn zus en zwager om mee te gaan naar Kyeongju in het Zuid-oosten van Korea. Ze hadden er een huisje gehuurd voor 4 dagen, maar aangezien ik op vrijdag moest werken konden wij niet mee. (Tweede kerstdag doen ze hier niet aan). Niet dat ik dat zo’n vreselijk probleem vond. Het was de bedoeling dat zijn zus en dr man zouden gaan golfen en tja, daar kan je natuurlijk niet een kind van 2 jaar bij gebruiken, ook niet als het je eigen zoontje is. Dus moest oma, die eigenlijk eindelijk eens uit had willen rusten omdat ze altijd al 24 uur per dag voor dr kleinzoon zorgt, verplicht mee om baby te sitten. Dan zit ik geloof ik liever een dag op kantoor in plaats van een dag met een krijsend kind op een hotelkamer...
Met oud en nieuw hebben we ook niet iets speciaals gedaan. Ik roep al 2 jaar dat ik de 31e een keer naar de bergen of het strand wil om de zon op te zien komen en om daarna ’s ochtends met de andere vroege vogels tteok soep wil eten aan de voet van de berg om het nieuwe jaar te vieren. Maar zoals elk jaar was het weer veels te koud en hebben we gezellig thuis een film gekeken.

Vandaag zijn we er sinds lange tijd eens tussenuit geweest. Ver konden we niet omdat Moon met een zere knie zit (waarschijnlijk overbelast van het sporten, hij is er ooit aan geopereerd), maar Incheon was wel te doen. Deze stad ligt op zo’n uur met de metro van Seoul en dan is het nog 10 minuutjes met de bus naar Wolmido, de haven.
Ik was er wel al eerder geweest, maar toen was het zomer en waren er veel mensen. Nu was het winter en koud en zaten al die mensen in de sauna en was er geen kip te bekennen. Eigenlijk is er ook niet zo heel veel te zien of te doen. Je kan een rondvaart maken (lees een boottocht met Oost-Europese dansers en gesloten gordijnen zodat je niets van de zee ziet), je kan naar de kermis en verder wordt je om de 10 meter aan je jas getrokken door mensen die hun restaurant staan te promoten. Je hebt er op zich best een aardig uitzicht met de zee, wat eilandjes, een grote brug die het vasteland met het internationale vliegveld verbindt en de boten, maar helaas is er verder geen strand.
Na een keertje heen en weer lopen (We werden nog verrast door een restaurant dat ‘Netherlands’ heette en voorzien was van een soort molentje. Het menu had verder weinig met Nl te maken.) hadden we het dan ook wel weer gezien en zijn we naar Chinatown gegaan. Er zijn weinig buitenlanders in Korea. Van de buitenlanders die er zijn, vormen de Chinezen de meesten en zij hebben een Chinatown bij Incheon. Eigenlijk is er niet zo heel veel aan. Veel rood en traditionele Chinese kleding, souveniers en restaurants, maar, het kwam vast door de kou, niet zoveel mensen. We hebben voor de lunch gestoomde reuze broodjes en gestoomde dumblings gegeten en daarna nog een broodje met een zoete pompoenvulling die in een grote aardwerken pot werden gebakken. (Soort Chinees/Koreaanse naan???).
Op de terugweg werd het maar weer eens duidelijk hoe groot de inkomens verschillen hier soms zijn. Er zat een oud vrouwtje in de trein, krom van de vergroeidheid en met een hoop oude vieze kleren aan. Broek naar beneden, rijstkommetje eronder en je hebt je eigen draagbare wc. Inhoud op de rails, servet erdoor en hij is weer klaar voor de volgende keer. Aangezien ze niet meer zo soepel was heeft ze volgens mij wel een kwartier met haar blote billen in de metro gezeten. Halverwege de rit kwam ze nog een keer voorbij schuiven om kauwgom te verkopen voor 50eurocent per pakje.

Als je elke dag op straat van die mensen ziet die proberen voor een kip en een ei alles aan de man te brengen, dan is het niet zo raar dat al die Koreanen nachten blokken om te slagen voor belangrijke toetsen in de hoop op een goede baan. Vlakbij ons in de buurt was er waarschijnlijk iemand geslaagd voor zo’n landelijke toets. Er hing een grote banner op de muur van de kosiwon. Dat is een soort appartementenflat, waar voornamelijk mensen wonen die of ver van huis vele uren per dag werken of hard studeren voor een of andere toets. Aangezien deze mensen amper ‘thuis’ zijn zijn de kamers minimaal met een bed en een bureautje op een paar vierkante meter.
Het barst overal van deze kosiwons en de concurrentie is groot. Vandaar die felicitatie banner. Die was niet opgehangen door de vriendelijke buurman van de kamer ernaast, maar door de huisbaas. Er zijn duizenden mensen die solliciteren en vele rondes en maar een paar mensen die uiteindelijk geselecteerd worden voor zo’n toets. Je moet dus wel veel geluk hebben of slim zijn om er door heen te komen. De banner heeft dus een boodschap: kom ook in deze kosiwon wonen, want hier is iemand geslaagd voor de toets. Dat bewijst wel dat de studieomstandigheden hier goed zijn. En dan gaat het niet alleen om stille buren zodat je goed kan studeren, maar vooral om de ligging, en andere natuur invloeden. Feng shui dus.
Misschien dat die koude wind die door de kieren van ons huis naar binnen waait ook wel heel erg feng shui is, maar ik geloof dat ik hem vooral koud vind...

Iedereen nog een fijn weekend!

Liefs
Soe