Nieuw Jaar en Nieuwe Baan

Beste allemaal,

Een gelukkig nieuwjaar! Het was deze week Chinees, of in dit geval Koreaans Nieuwjaar! De meeste Koreanen vieren dat met familie. Er wordt een soort ritueel gehouden voor de voorouders, veel en lekker gegeten en sommige mensen hebben op deze dag traditionele Koreaanse kleding aan. Er waren plannen om met de familie bijeen te komen bij Moon zijn moeder, maar dat was op het laatste moment afgelast omdat de helft van de familie snotverkouden was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo heel erg mee zat, het scheelt weer een hoop afwas werk...
Moon en ik zijn zaterdagmiddag even bij zijn ma langsgeweest, ook voor zijn zus die jarig was. We hadden cheesecake mee en een doos met ijzerpillen. Vitamines zijn hier een populair cadeautje en zijn moeder had die aanbevolen. Cheesecake, kimchi-pannenkoeken, aardbeien (die zie je hier juist altijd in de winter in plaats van in de zomer) en rijstcakes gebakken in een zoete sojasaus... het is weer eens wat anders dan kip met patat en appelmoes.
Zondag zijn we er op uit getrokken. Eerst wilden we naar Soraksan, een berg in het Oosten van Korea, maar het was toch wel erg koud en aangezien de wegen met Sollal altijd hartstikke vast staan, hebben we het toch maar dichter bij huis gehouden. (Met Sollal gaan de meeste mensen naar hun geboortedorp. Heel Seoul loopt dan leeg en een autorit van Seoul naar Pusan die normaal 4 uur duurt, duurt dan 6 uur en de voorspellingen voor de terugweg waren zelfs 10 uur! Aangezien er vorige week heel veel sneeuw was gevallen, zat het verkeer op een gegeven moment zelfs zo vast dat de snelheden tot 1 km per uur waren gedaald en de rijen bij de wc’s en de wegrestaurants heeeel lang waren.)
We zijn met de metro naar Sinchon gegaan (waar ik een paar jaar geleden aan de Yonsei universiteit heb gestudeerd) en daar hebben we de bus genomen naar Kanghwa eiland, een stukje ten Westen van Seoul.
Na een rit van anderhalf uur door het platteland kwamen we bij Manisan, oftewel de Mani-berg. Deze is beroemd om zijn ‘ki’ een soort energie die er zeer goed schijnt te zijn en om zijn historische achtergrond. Elk jaar worden er ceremonies gehouden voor Tangun, de stichter van Korea en er zijn ook hier en daar wat verdedigingswerken en tempels uit het verleden.
Nog voordat we aan de tocht begonnen waren, begon het zachtjes te sneeuwen en we zaten te twijfelen terug te gaan, maar een reis van 2 uur voor niets is ook weer zo wat, dus we besloten het toch maar even aan te kijken. Het was maar goed dat we onze ijzers hadden meegenomen, want hoewel het een vrij vlak pad was, hoopte de sneeuw zich al snel op en was het behoorlijk glad hier en daar. Het duurde iets langer dan het uurtje (Manisan is geen hoge berg, zo’n ruime 400m en dat is heel laag in Korea) dat de mevrouw bij de kaartverkoop had gezegd, maar het uitzicht op de top was zeer de moeite waard. Door de sneeuw was het landschap net een sprookje. Bovendien konden we bij een soort verdedigingskasteel dat normaal gesloten was, maar voor Sollal open was gesteld voor publiek.
De terugweg ging ene stuk sneller aangezien bleek dat er ook een makkelijkere route was met een trap... Weer beneden hebben we nog wat gegeten, maar dat viel een beetje tegen. Normaal hebben ze beneden aan de berg veel lekker eten, vooral voor vegetariers, maar veel was dicht vanwege de Sollal en het restaurant waar we uiteindelijk wel terecht konden had maar een beperkte kaart.
Toen hebben we onszelf maar verwend op de markt waar we op de terugweg nog even langs zijn geweest. Het was er extra druk vanwege Sollal en overal werd eten verkocht dat nodig is voor de voorouder verering. Pannenkoeken van gemalen bonen, kimchi, groente en vlees dat ze bakken in een eibeslag en ook overal kippen die er voor deze dag speciaal met kop en al in de koeling lagen. Ik heb het bij nog warme tteok gehouden, dat vond ik toch wat aantrekkelijker...

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Moon had/heeft veel last van zijn knie waar hij vroeger ook aan is geopereerd. Hij is ermee naar het ziekenhuis geweest, waar ze er een soort gipsen mal achter hebben gezet. Verder kreeg hij een recept mee voor de apotheek voor heel veel pillen.
Ik blijf me verbazen over de medische wetenschap hier. Ik geloof best dat deze zeer goed en betrouwbaar is, maar waar je in Nederland met een ‘rust eerst maar een week flink uit en als u er dan nog last van heeft komt u maar weer terug’ weer de dokterskamer wordt uitgestuurd, passen ze hier voor het geringste pijntje gips en verband toe en schrijven ze vooral veel pillen voor. Zijn knie was gewoon overbelast door veels teveel skien en tennissen met een toch al zwakke knie en volgens mij was het beste medicijn inderdaad rust. Of de ziekenhuizen een samenwerkingsverband hebben met de apotheken weet ik niet, maar hij kreeg een recept mee voor een week pillen, namelijk 3 maal daags 4 pillen in allerlei kleuren en formaten...
Naast deze Westerse medische wetenschap is ook de Oosterse medische wetenschap erg populair. Overal zie je uithangborden voor zogenaamde Hanui-wons, waar methodes als acupunctuur, kruiden aftreksels en dergelijke worden gebruikt. Geen discussies of het wel of niet vergoed wordt, ook deze behandelingen vallen onder de verzekering. Anders dan in Nederland zijn er ook geen wachttijden en hoef je ook geen afspraak te maken. Je loopt gewoon naar binnen en gaat ergens op de grond zitten in het zaaltje/grote kamer. Je bent niet de enige, overal zitten er mensen op grond langs de muur met naalden in hun armen en benen. (Er zijn wat afgeschermde ruimtes voor als er naalden op andere plekken moeten worden geprikt). Er is koffie en thee, er liggen kranten en natuurlijk is er een grote flatscreen aan de muur. Al snel komt er een dokter langs die vraagt waar je last van hebt en vakkundig een paar naalden prikt. Halverwege komt hij daar nog even aan draaien en als de benodigde tijd om is, roep je de zuster die de naalden er weer uit haalt. Afrekenen aan de balie en je staat weer buiten.

Als laatste nieuws wilde ik nog even vertellen dat ik van baan ben geswitcht. Ik werk nu bij een bedrijf dat vooral wijn, koffie en kaas importeert, onder andere ook uit Nederland. Het bedrijf bevindt zich op Yeouido, een soort eilandje in de Han-rivier. Hier bevindt zich ook het parlement, een aantal omroepen en verder heel veel bedrijven. Het is dichter bij huis dan mijn vorige baan en ik heb nu een stel gezellige jonge collega’s. Er is veel werk te doen en om 6 uur naar huis gaan is er niet echt bij, maar het is leuk werk en ik leer een hoop nieuwe dingen. Bovendien is het kantoor verwarmd!^^

Morgen gaan we naar zijn ma waar we met zijn allen wat gaan eten voor de verjaardag van Moon (3 februari).

Nou een fijn weekend nog iedereen!

Soe