Hans en Wilma in Korea

Beste allemaal,

Weer ruim een maand voorbij en inmiddels is het volop zomer in Korea. Het huis is nu aardig ‘af’ en sindskort kunnen we aan tafel eten, zittend op stoelen in plaats van op een kussentje op de grond. Bovendien hebben we via via ook een bed gekregen! Ik heb geen problemen met slapen op de grond, maar al dat beddengoed elke ochtend en avond klaarleggen en opruimen is toch ook wel een gedoe, en bovendien was het onderste matras ook niet helemaal schimmelvrij doordat het vocht niet weg kon.
Eettafel, bed, nieuwe pannen en bloemetjes op het balkon... het lijkt erop dat we nu echt gesetteld zijn.
De buurt hebben we ook al aardig verkend. We hebben gewandeld bij de Achi-berg en zijn naar het Kinderpark geweest, 1 metrohalte verderop. Het is een groot park met fonteinen, een botanische tuin, een ruimte waar kindervoorstellingen worden gehouden en er is zelfs een dierentuin. De ijsberen hebben een kleine vieze ruimte en hun vacht ziet er ook niet al te best uit, maar de katachtigen, zebra’s en kangeroes hebben na de verbouwing mooie nieuwe ruimtes gekregen.
De afgelopen weken vlogen voorbij met 2 prachtige wandelingen door de natuur, een bezoek aan de wekelijkse Filipijnse markt waar ze snacks verkopen die er nog onsmakelijker uit zien dan de Koreaanse gekookte zijderupsen en varkenspoten, mee op een inspectie van biologische rode peper, een bezoek van de CU baas uit NL en de officiele opening van ons nieuwe kantoor, een receptie georganiseerd door de Nederlandse ambassade vanwege Koninginnedag en het bezoek van Balkenende aan Korea...

En toen was het ineens zaterdag 1 mei en zat ik ’s ochtends al dommelend in de bus op weg naar het vliegveld van Incheon om Wilma en Hans op te halen. Howel het vliegtuig eerder was geland dan verwacht moest ik toch nog ruim een uur wachten. Japanners, Chinezen... veel Aziatische reizigers die door de deuren kwamen, maar toen toch eindelijk een blanke crew en kort daarna 2 bekende blonde (grijze?) hoofden! Waarschijnlijk door het dagelijkse contact via email was het net alsof de 2 jaar na de bruiloft voorbij waren gevolgen en het voelde niet echt of we elkaar jaren niet hadden gezien. Hoewel een echte knuffel natuurlijk niet te vergelijken is met een cyber knuffel!
Met de bus vertrokken we naar ons flatje waar we eerst dunnetjes Sinterklaas hebben overgedaan met al die mooie cadeaus. Daarna zijn we na een frisse douche (en het eerste slappe bakkie Koreaanse koffie) de buurt in gegaan om een slaapplaats voor ze te vinden. Echter, het motel dat Moon en ik in ons hoofd hadden bleek helaas volgeboekt te zijn vanwege een bus Japanners. Al zoekend naar een nieuwe slaapplaats werden Wilma en Hans gelijk geconfronteerd met een typisch Koreaans fenomeen, namelijk die van de love-motels.
In Korea is er altijd wel een plek om te slapen. Luxe hotels, toeristenhotels, hostels, motels, pensions, bed & breakfast en je kunt zelfs slapen in de sauna. Vooral motels zijn overal te vinden. Hoewel deze motels ook gebruikt worden om echt in te slapen, worden ze vooral gebruikt voor heel andere doeleinden Met 2 universiteiten in de buurt is er hier een paar straten verderop een ware motel-wijk waar al snel bleek dat bij meer dan de helft van de motels het uberhaupt niet eens mogelijk is er een kamer voor 1 nacht, laat staan een week te huren. De andere helft van de motels was voorzien van soort laaghangende stroken bij de parkeerplaats opdat auto’s niet vanaf de straat herkend worden, van rode sfeerlichtjes in de gangen en van kamers met kleine ramen, maar een groot bed. Soms kon de meneer bij de receptie ons geen kamer laten zien omdat ‘de gasten maar niet uit hun kamer kwamen’.
Niet echt een accomodatie om 2 weken van je vakantie in Korea te genieten dus na wat gezoek op internet zaten we aan het einde van de middag met Moon, die inmiddels ook vrij was van school, in de auto op jacht naar ‘normale’ hotels. (Nee, niet Moon zijn auto, maar die van zijn ma. Na de verhuizing zitten de 2 banden en de bumper die ik inmiddels bij elkaar had gespaard, in het huis...) Gelukkig vonden we nog een aardig toeristenhotel aan de andere kant van de rivier, helaas niet zo dichtbij als ik had gewild, maar toch slechts 2 metro-stops bij ons vandaan. Even de tassen uitpakken en toen zijn we gelijk doorgereden naar het restaurant waar Moon zijn ma en zijn zus met dr man en hun kind al zaten te wachten. Nog meer cadeautjes en bloemen en de eerste kennismaking met de Koreaanse keuken: vlees geroosterd aan tafel en groente gemixt met rijst.

De tweede dag (zondag 2 mei) was iedereen alweer fit genoeg voor een wandeling door de Koreaanse bergen. Moon en ik hadden de wandeling al eens gemaakt en Wilma had er al van alles over gelezen in de Lonely Planet en op internet. De berg heette de Inwang-berg en we kwamen onderweg nog meer toeristen tegen met een rugzak op hun rug en de de Lonely Planet in hun hand ^^ Ik krijg geregeld emails uit Nederland over lange wandeltochten van 10,15, 20 kilometer, maar wandelen in het platte Nederland bleek toch wat anders dan omhoog een Koreaanse berg op. Gelukkig waren er genoeg plekken waar we onderweg even konden rusten, een fruitje konden eten en vooral veel water konden drinken. Om de spieren weer een beetje op te rekken waren er bovendien fitness apparaten langs de route. Een aardige meneer haalde ons zelfs over plaats te nemen in een van de apparaten waarin je ondersteboven wwordt gehangen aan je voeten voor een goede doorbloeding. Met een fris hoofd konden we toen weer verder.
Beneden aan de berg kwamen we uit in de Samcheong wijk waar we patjuk aten, een soort dikke ietwat zoete soep van gekookte rode bonen die door de mixer gaan waarna het goedje wordt gebonden met rijstemeel. Erin zit een bal van rijstemeel en erop wat kastanje, ginko-noot en kaneel voor de garnering. Niet te vergelijken met Hollandse snert, maar zeker niet vies en we zouden er gedurende de vakantie nog 2x terugkomen!. Als afsluiter van de dag zijn we nog over de Insa-dong markt gelopen. Voor Moon en mij inmiddels niet meer dan een straat met veels te veel mensen, drukte en toeristisch spul, maar voor toeristen nog steeds een trekpleister en Wilma en Hans konden hun eerste Koreaanse wons spenden.

Op maandag 3 mei moest ik gewoon werken, maar brachten Hans en Wilma met de lunch een bezoek aan ons kantoor. We lunchten met zijn allen in een shabu shabu restaurant waar bleek dat onze Nldse baas in de straat was opgroeid waar mijn oom een groot deel van zijn leven heeft gewoond en hoewel hij mijn oom niet persoonlijk kende, wist hij wel wie het was. Hoe klein is de wereld toch... Na de lunch was een collega zo aardig Wilma en Hans weer op de metro te zetten waarna ze een lange rit in de metro hebben gemaakt met uitzicht op het prachtige landschap van Seoul en omgeving.

Dinsdag 4 mei heb ik ook gewerkt, maar vanaf woensdag 5 mei had ik vrij. 5 Mei is het kinderdag in Korea, een dag waarop je alle parken, dierentuinen en pretparken moet vermijden wil je niet platgedrukt worden door alle ouders met hun kids. Onze bestemming was dus Suwon, een stadje met een oude vestingsmuur en als zodanig niet echt een populaire bestemming op kinderdag. Bovendien wilde ik dit oude stadje al heel lang bezoeken, maar was het er nog steeds niet van gekomen. Het was vrij rustig op de weg en al snel liepen we in een van de oude paleizen. Er waren vanwege kinderdag diverse activiteiten georganiseerd zoals het maken van Koreaans papier, een waaier versieren, zelf rijstcake maken en je kon je ook verkleden als generaal. Naast kinderkostuums waren er ook grote maten dus al snel werd Hans in een soort lange jurk met overgooier gehesen, compleet met helm en zwaard!
Na het paleis gingen we omhoog naar de vestingsmuur die we helemaal in de rondte af hebben gelopen. Halverwege was er zelfs nog een gevechtsvoorstelling met soldaten te paard, veel kleurige vaandels, echte scherpe wapens, pijl en boog en veel actie.
Van wandelen krijg je trek dus aan het einde van de dag hebben we gegeten in een restaurant dat bekend stond om zijn gemarineerde vlees. Het was niet helemaal het soort luxe restaurant waar Moon zijn moeder Hans en Wilma mee naar toe had willen nemen, maar het eten was erg lekker en er waren vorken voor degenen die nog niet wegwijs konden met stokjes.
Het was een mooie warme dag en aangezien Moon zijn ma ook nog geen zin had naar huis te gaan (ze was juist blij dat ze een dagje met ons mee kon zodat ze haar huis kon ontvluchten en niet op het neefje hoefde te passen) reden we door naar de Han-rivier vlakbij ons huis. De boot voor een tocht op de rivier vaarde net voor onze neus weg, maar het uur dat we moesten wachten vloog zo om. Een beetje zitten, kunst kijken in een expositie-ruimte die pas gebouwd is, een bakje waterige Koreaanse koffie en toen kwam de boot alweer terug. Inmiddels was het donker geworden en hoewel je in Seoul door de lichtvervuiling weinig sterren ziet, hadden we wel een mooi uitzicht op een stukje Seoul langs de rivier met duizenden kunstmatige lichtjes.

Donderdag 6 mei was een bijzondere ‘familie’-dag aangezien we met mijn bio pa hadden afgesproken. Van te voren had ik me suf gepiekerd wat leuk zou zijn om te doen. Immers bij samen een bakkie doen, zit je elkaar al snel alleen maar aan te staren, druk zoeken naar een gespreksonderwerp. Bio pa kwam echter met een oplossing. Hij wilde mijn ouders graag een mooi cadeau geven en na een wedstrijdje ‘wie-is-de-grootste-stijfkop’ (‘Ze hoeven geen cadeau’. ‘Nee ik wil echt wat geven.’ ‘Nee dat is echt niet nodig’. ‘Zeg nou maar wat ze willen’.) wist bio-pa nog wel een leuk adresje op mijn suggestie dat aardewerk misschien wel leuk zou zijn.
We verzamelden bij onze flat en na een korte kennismaking stapten we in de taxi. (Bio-pa is taxi chauffeur). Een winkeltje in Insa-dong of zo dacht ik, maar het werd een heuse rit naar het aardewerkmuseum even buiten Seoul. Diverse zalen waren er met zowel heel oud als hedendaags aardewerk en porselein. Er zaten hele mooie stukken bij, in wit en jade-groen, met bloemen patronen of juist helemaal blank. Bio-pa wist er ook veel over te vertellen en er hing een gezellige ontspannen sfeer. Buiten was er een oude traditionele oven die nog steeds werd gebruikt en je kon ook zelf een vaasje of kom maken. Verder waren er in een apart gedeelte heel veel kleine winkeltjes waar allerlei handgemaakt aardewerk verkocht werd en waar we heel voorzichtig met onze grote rugzakken doorheen liepen.
Na mijn opmerking dat Wilma een vaasje wel leuk zou vinden, stond bio-pa al snel te neuzen bij hele grote (en veels te dure) vazen. Ontzettend lief van hem, maar natuurlijk nergens voor nodig en bovendien veels te zwaar. Uiteindelijk werden het 2 mooie vaasjes die man en vrouw verbeelden en samen een set vormden en een kop en schotel set.
Voor we de auto weer instapten liepen we nog even de grote tent binnen die op de parkeerplaats stond vanwege een of ander evenement. Het was een soort beurs met allemaal stalletjes en producten waarvan ik nog steeds niet weet wat de gemene deler was. Auto’s, fietsen, opbergdozen, stenen bedden, sierraden, speelgoed. Een mix van van alles met veel personeel en folders, maar weinig bezoekers. De mensen van de sauna-kraam waren waarschijnlijk dus maar al te blij toen wij langs kwamen en voor ze het wist zat Wilma met dr voeten in een soort voetenwarmer en zat Hans in een houten kist die ook verwarmd was. Na veel bye bye en hello hello vluchtten we snel terug naar de auto.
Of we wel eens naar de film-set in Namyang-ju waren geweest, vroeg bio-pa. Het lag toch op de weg terug naar Seoul, zei hij dus reden we het volgende uur door het platteland van Korea op weg naar een van de toeristenattracties die zowel bij Koreanen als Japanners erg populair is. Gelukkig was het toeristenseizoen nog niet begonnen en waren er weinig mensen zodat we op ons gemak konden rondlopen. Er was een oud Chinees dorp, een oud Koreaans dorp, een stukje DMZ (Dat kwam mooi uit, daar wilden Hans en Wilma nog heen, maar dat was nu niet meer nodig), een oud paleis en verder nog een groot museum. In het museum zag je de meest fantastische schaalmodellen, er waren tentoonstellingen over film en Koreaanse acteurs en er was een gedeelte waar rijen kostuums hingen. Ook indrukwekkend was een zaal waar rijen kasten stonden vol met attributen uit diverse tijdperken. Klokken, posters, telefoontoestellen, blikjes, echt alles alles was er om tijdens het filmen de juiste tijdsgeest op te roepen.
Op de terugweg naar Seoul had bio-pa nog een laatste verrassing: langs de weg kocht hij zogenaamde ‘berg ginseng’ voor Wilma en Hans. We hadden ze onderweg al veel gezien. Lange rijen lage zwarte afdakjes waar ginseng onder wordt gekweekt. Korea is beroemd om zijn ginseng en het is in alle vormen en maten te koop. Als extract, als losse wortel, gemalen, gedroogd, als snoepjes, pilletjes, drankjes, etc. Er zijn verschillende soorten ginseng en de wortels kunnen in verschillende stadia geoogst worden. De ginseng die bio-pa had gekocht was een verse plant, namelijk een ginseng wortel van zo’n 12cm met het blad er nog aan. 2 Wortels waren het die mooi verpakt zaten in een kist met mos. De wortel was je met water en dan eet je hem op en van het blad moest thee gemaakt worden. Het zou goed zijn voor van alles en nog wat, hoewel er ook op de bijsluiter stond dat als je gezond was het ook best zo kon zijn dat je niets merkte. Tja, daar koop je dan een 2 wortels van 50euro voor...

Vrijdag 7 maart zijn we ’s ochtends kort naar Itaewon geweest. Itaewon staat in elke reisgids en op elke site over Korea genoemd, dus daar moesten we toch een keertje heen, des te meer omdat we er vorig jaar niet waren geweest. Na 2 bakkers en een kop koffie hadden we het echter wel weer gezien. Buiten het centrum van de wijk is er een legermuseum en je kunt ook via het park naar de Namsan-toren lopen, maar de hoofdstraat op zich is niet zo heel veel aan. Veel souvenirshops, winkels waar je maatpakken kan kopen en galajurken kan huren, en verder heel veel restaurants. Itaewon is een internationale wijk met een moskee, veel buitenlanders en de Amerikaanse legerbasis om de hoek. Maar ja, om nou 12 uur in het vliegtuig te zitten en vervolgens een omelet met sla te eten bij een Frans restaurant en andere buitenlanders te kijken...
Bovendien moesten we weer snel terug naar huis omdat Moon ook klaar was met zijn werk en we van het weekend naar het Zuiden van Korea wilden gaan. Het was eerst de bedoeling een kleine week rond te trekken, maar aangezien er in de omgeving van Seoul ook genoeg te beleven valt en Moon doordeweeks gewoon moest werken, besloten we enkel van vrijdag tot en met zondag weg gaan. Moon zijn moeder was zo aardig om ons haar auto te lenen en al snel zaten we met Moon achter het stuur op de snelweg.
Hoewel we ruim voor de spits vertrokken waren was het helaas vrij druk op de weg waardoor we minder snel opschoten dan gepland. Het avondeten dat we bij aankomst hadden moeten eten, aten we dus maar onderweg in Jeonju. Jeonju is een stadje in het midden van Korea en beroemd om zijn bibimbap (rijst met groente en hete rode saus in een kom). Ik was er ooit 1x geweest vanwege een inspectie van mijn werk en herinnerde me een lunch met heel veel groente gerechtjes. 1 Telefoontje naar mijn collega en wat gezoek op de tomtom en al snel zaten we al snel aan een tafeltje dat binnen no-time vol stond met allemaal bordjes en kommetjes met pannenkoekjes, roerbakken en ingemaakte groente, salades, gemarineerd vlees, soep, en nog veel meer lekkers. Er was amper meer plek voor een grote kom met de bibimbap zelf. Sinasappel toe en toen zaten we weer in de auto. Hoewel het al donker was besloten we toch door te rijden naar de plaats van bestemming: Suncheon. Doordat er geen verlichting langs de weg was, was het moeilijk rijden, maar Moon wist ons veilig en wel naar een motel te brengen dat geen luxe hotel was, maar oke voor een nachtje.
De volgende morgen gingen we naar de Suncheon baai, een beschermd ecologisch gebied. Bij de ingang stond een groot bord met foto’s. Plaatjes van de aanwezige planten en vogels dachten we, maar al snel bleek het een gids te zijn voor de restaurants in de omgeving. Tja, Koreanen leven om te eten he...
De Suncheon baai bestond uit een uitgestrekt rietland. Hier en daar vogels in de lucht en als je omlaag keek zag je allemaal kleine krabbetjes en andere rare glibberbeestjes in de modder. Het bleek dat die inderdaad op de foto’s bij de ingang stonden, maar dan gemarineerd met sojasaus en gemalen in de soep... Na een stukje rietland ging de weg omhoog naar een uitkijkpunt waar je een mooi uitzicht had over het natuurgebied en waar we onze meegbrachte appels en sinasappels opaten.
De volgende stop was een traditioneel Koreaans dorp waar vanwege ouders-dag van alles was georganiseerd. (In Korea heb je geen aparte vader en moederdag, maar heb je 1 ouders-dag). Het was een dorpje omringd door een aarden wal waar anders dan de meeste folk villages, de mensen nog echt in de huizen leefden. De huizen hadden een rieten dak, een tuintje en een stenen muurtje om de tuin. Soms een akker waar de boer met een koe en ploeg in de weer was. Terwijl Moon onder een overdekking in de schaduw een uiltje ging knappen, wandelden ik met Hans en Wilma door het dorpje en bekeken we het museum waar allerei oude gebruiksvoorwerpen te zien waren en met poppen allerlei tradities uitgebeeld waren.
Al snel werden we door vrolijke trommelmuziek naar het centrum van het dorpje getrokken. Hier was een podium gebouwd waar allerlei muziekvoorstellingen werden gegeven. We luisterden een stukje pansori waarbij een vrouw een verhaal zingt terwijl een trommel haar begeleidt. Ik had er op de uni veel over geleerd en het was leuk het nu eens in het echt te zien.
Op het binnenplein waren allemaal kraampjes met eten en drinken, en traditionele Koreaanse spelletjes. De grootste activiteit was het touwtrekken. Midden op het plein lag een dik touw van zo’n 30m lang en na enig aandringen van de organisatoren werden er twee groepen gevormd die allemaal een deel van het touw vastgrepen. Nog even wachten op het signaal en toen mochten we trekken. 3 Keer moest er getrokken worden voor er een winnaar zou zijn, maar helaas begaf het touw het met de tweede keer en rolden we met zijn allen door het zand. Gelukkig kwam de ziekenboeg Choi er toen aan die ons met de auto naar een veiliger oord bracht.
Dat werden de theevelden van Boseong die zeer bekend zijn in Korea. Het leuke was dat Boseong een van de klanten van CU is en bij de ingang hingen de certificaten in een lijst. Er was een pad door de theevelden waarlangs je helemaal omhoog kon. Uiteraard had je bovenop een prachtig uitzicht op rijen en rijen theeplantjes. Beneden namen we een groene thee ijsje en toen gingen we op weg naar de stad Gwangju waar we overnachtten.
De zondagochtend begon met een bezoek aan de Paris Baguette. Met een volle tas met brood besloten we naar het 518 gedenkingspark te rijden om daar in het ochtendzonnetje te ontbijten. 30 Jaar geleden vond er op 18 mei in Gwangju een drama plaats waarbij veel burgers door het optreden van het leger werden gedood. Om dat te herdenken is er een herdenkingspark met een groot monument, een begraafplaats en een museum. Het museum was vrij gruwelijk met foto’s en filmopnames van het gebeuren en je vraagt je af hoe zoiets heeft kunnen gebeuren. Voordat we weggingen schreven we nog een boodschap op een gekleurd lint. Die werden allemaal in het park opgehangen vanwege de herdenkingsceremonie later die week.
De volgende stop was het bamboebos. Dat was nog even zoeken want in de boekjes stonden 2 bamboebossen genoemd en de eerste bleek niet veel meer te zijn dan een klein stukje tuin waar het weliswaar erg mooi was, maar waar je na 5 minuten wel weer was uitgekeken. Het tweede bamboebos was wel het bos dat ik me nog herinnerde van mijn bezoek met mijn oudste zus 3 jaar geleden. Het is eigenlijk een soort park vol met bamboe waar je doorheen kan wandelen. Je loopt er lekker in de schaduw onder de bamboebladeren terwijl je van de natuur kunt genieten. Vandaag was het echter zondag, de dag na ouders-dag en het weer was ook nog eens prachtig dus in plaats van de wind die fluistert door de bamboebladeren, hoorden we vooral schreeuwende Koreaanse ajumma’s en jengelende kleine Koreaantjes terwijl we in ganzenpas over het pad wandelden.
Een bamboe-wandeltocht dient natuurlijk toepasselijk afgesloten te worden dus stond er voor de lunch rijst gestoomd in bamboe op de kaart. Het was een vrij traditioneel restaurant waar op de grond werd gegeten, maar met een flinke stapel kussen wisten we toch een aardig soort stoel voor Hans te maken. Op tafel verscheen de rijst gestoomd in bamboe, diverse bijgerechtjes en een soep van gefermenteerde sojabonenpasta met groente en bamboescheuten die Wilma en Hans anders dan ik had verwacht, echt lekker vonden. Als toetje een mierzoet bakkie koffie en toen besloten we vanwege de drukte op de weg weer richting Seoul te gaan.
Zoals verwacht was het vrij druk op de weg en het was avond voor we Seoul weer bereikten. Hans en Wilma hebben we afgzet bij hun hotel, toen de auto weer teruggebracht naar Moon zijn ma en toen was het weekendje uit weer afgelopen.

Maandag 10 mei nam ik Hans en Wilma mee naar Sillim om de buurt te laten zien waar we eerst woonden. Er zat alweer iemand anders in ons oude huis waardoor ze helaas niet de binnenkant van het huisje konden zien, maar ik kon ze wel de gaten in de voordeur tonen waar de koude wind altijd door kwam en de pijpleidingen waar het water altijd in bevroor. In Sillim stapten we op de bus waarmee we naar het centrum reden. Kraampjes met kleren, souveniers, kookspul, snoep, speelgoed, horloges. Verkopers die roepend hun waar aan prijzen, brommers met torenhoge vrachten achterop die door de nauwe straatjes en de mensenmassa proberen te komen, de geur van gekookte zijdewormen... Welkom op de Namdaemun markt! Een paar uur later zaten we weer in de metro met volle tassen en een lege portemonnee.

Dinsdag de 11e hielp ik Hans en Wilma ‘s ochtends eerst met verhuizen naar een nieuw hotel aangezien er voor de rest van de week geen plek meer was in hun eerste hotel. Er kon pas ’s middags ingecheckt worden, maar we mochten de koffers alvast neerzetten zodat we die dag nog wel op pad konden.
Eerst gingen we naar het nieuwe beeld van koning Sejong dat nog niet zo lang geleden in het centrum van Seoul neergezet is. Er zijn fonteinen waar de kinderen met mooi weer spelen en beneden is er een museum gewijd aan het Hangeul, het Koreaanse schrift dat Koning Sejong (of liever zijn geleerden in koning’s opdracht) heeft uitgevonden. Buiten stikte het van de politie. Vanwege de Amerikaanse ambassade en wat overheidsgebouwen in de buurt is er altijd vrij veel politie op straat, maar vandaag waren er wel heel veel bussen met eigenlijk nog jongetjes in uniform. Als snel zagen we de oorzaak van het tumult: er was een demonstratie van gehandicapten. Heel gevaarlijk. Een stuk of 7 mensen in een rolstoel die een bord met tekst vasthielden en daar rukte het halve politiekorps voor uit. Gelukkig wist een van de agenten ons uit te leggen dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Alles was onder controle en er was geen gevaar. Gelukkig maar...
Een bezoek aan de grote Kyobo boekenwinkel werd een zoektocht door het metrostation. De boekenwinkel wordt momenteel verbouwd en dus was de hele collectie verspreid over een paar geimproviseerde verkooppunten. Het was een paar keer heen en weer lopen voor we het verkooppunt met de juiste afdeling hadden gevonden, maar we vonden uiteindelijk wat we zochten. Toen we weer buiten liepen ging het helaas regenen dus vluchtten we snel de Myeongdong Kerk in. Dit is een van de oudste kerken van Seoul en hij is gebouwd in Gothische stijl. Het grappige is dat hij er op het eerste gezicht uitziet als een Westerse kerk, maar als je beter kijkt zie je overal Koreaanse elementen zoals een heiligebeeld, maar dan van een heilige voorzien van Koreaanse kleding en met een Koreaanse hoed op!
Gelukkig was de bui van korte duur en konden we nog even shoppen in Myeongdong, de jongerenbuurt vol met hippe kledingwinkels, kraampjes op straat met sierraden en veel schoenen en tegenwoordig zelfs een Zara, een Mango en een H&M!
’s Avonds stond er een traditionele muziekvoorstelling op het programma. Moon zijn ma ging ook mee en Moon was onze chauffeur. Het theater was niet ver van het huis van Moon zijn ma en we hadden van te voren mooie plaatsen gereserveerd. De voorstelling bestond uit het naspelen van een banket van koning Sejong, de koning van wie we ’s middags het beeld hadden gezien. Sejong was een ontwikkeld man en hij liet niet alleen onderzoek doen op taalgebied maar ook naar nieuwe muzieksoorten. Tijdens de voorstelling werd er wijn en eten aan de koning geserveerd terwijl er allerlei nieuwe muziekvormen met dans werden getoond. Ik had zoiets verwacht als wat we in de folk village bij Gwangju hadden gezien. Iets met veel trommels zoals het traditionele samulnori en veel swing-muziek. Dit was echter heel anders. Het ppalli-ppalli (snel snel) van de Koreanen bleek iets van tegenwoordig te zijn. Steeds als het tempo van de muziek weer iets versnelde werd er weer gestopt en werd er een nieuw kopje wijn aan de koning geserveerd. Alles ging stapje voor stapje, heel ceremonieel en ik moest toch even slikken toen ik op het programma zag dat er maar liefst een stuk of 8 gangen geserveerd zouden worden... Maar eerlijk is eerlijk, het was een zeer bijzondere voorstelling, al zou het alleen maar om de prachtige kostuums zijn! Heel kleurrijk en met diverse decoraties, ongetwijfeld van echte zijde. De tekst en uitleg over wat er gaande was op het toneel werd in het Engels weergegeven op een scherm aan de zijkant zodat ook buitenlanders het verhaal goed konden volgen en al met al was het zeker de moeite waard.

Woensdag 12 mei zaten we vroeg in de metro, omdat ik een reservering had gemaakt om het Blauwe Huis, het huis van de president, te bezichtigen. We zaten zo gezellig te kletsen dat we vergaten uit te stappen en daarna was het nog even zoeken voor we het loket konden vinden waar je je aan moest melden. Gelukkig waren we nog niet te laat om met een grote groep kakelende Koreaanse huisvrouwen in de bus te stappen die ons naar het Blauwe Huis zou brengen. Daar moesten we eerst door detectiepoortjes en werden we zorgvuldig gefouilleerd. Vervolgens begon de tocht met een introductie filmpje over het huis van de president. Hierna gingen we onder begeleiding van een gids naar buiten waar we langs een aantal hoogtepunten van het landgoed wandelden. Steeds werd er uitleg gegeven wat er te zien viel en voor de buitenlanders was er een Engelse vertaling beschikbaar. Na de tocht was het in ieder geval duidelijk dat de President in de winter niet bang hoeft te zijn dat zijn voordeur vastvriest en er geen warm water uit de kraan komt...
De lunch bestond uit patjuk, de zoete rode bonen soep die we ook de week ervoor hadden gegeten, maar die Wilma zo lekker vond dat ze hem nog wel een keer wilde. Vervolgens liepen we naar Insa-dong waar we de laatste souvenirs insloegen en rondliepen langs allerlei gallerijtjes. Toevallig stuitten we op het theehuis waar Wilma over had gelezen en waar ze nog heel graag heen wilden. Hier konden we even bijkomen onder het genot van een traditioneel kopje thee. Het grappige was dat er een stuk of 6 parkietjes los rondvlogen en zo nu en dan gezellig naast je kwamen kwetteren.
Na de thee liepen we nog een flink stuk langs de Cheongyecheon, de rivier in het centrum van Seoul. Of ze geen IKEA of andere bouwmarkt in Korea hadden, vroeg Wilma. Ze was nog niet uitgesproken of we kwamen in de ‘bouw’-wijk. Tientallen kleine winkeltjes naast elkaar en nog meer winkeltjes in de straatjes erachter waar alles te koop was. Een winkel met touw, eentje met lampen, een met schroefjes en een met douchekoppen, een met kabels en een met plastic zakken... Alles hoog opgestapeld in kleine winkeltjes van nog geen paar vierkante meter. Er wordt wat afgebouwd in Korea...
’s Avonds gingen we met Moon uit eten in het restaurant waar we de eerste avond ook met Moon zijn familie waren geweest. Na 2 weken op verschillende plekken bibimbap te hebben gegeten bleek die hier toch het lekkerste.

De laatste dag van de vakantie kwamen Hans en Wilma eerst bij ons inchecken via de computer en daarna vertrokken we naar Samcheong-dong waar we voor de allerlaatste keer patjuk hebben gegeten. Daarna maakten we een mooie wandeling langs de oude vestingsmuur in het Noorden van Seoul. We kwamen uit bij de hippe wijk Daehagno waar we wat door gezellige straatjes rondzwierven tot we weer richting de wijk gingen waar Moon en ik wonen. Daar keken we naar de tennisles van Moon en toen was ook die dag weer ten einde.

Vrijdag 14 mei ging om 5 uur ’s ochtends al de wekker. Met een slaaphoofd belde ik Hans en Wilma of ze al op waren en daarna namen Moon en ik een taxi naar hun hotel. Hans en Wilma hadden bijna alles al ingepakt en al snel sleepten we alle koffers en tassen naar beneden en liepen we naar de bushalte waar de bus naar het vliegveld zou komen. Die bus kwam echter maar niet. Na een tijdje wachten besloten we toch maar even met de buscentrale te bellen en toen bleek dat we aan de andere kant van de weg moesten zijn. Gelukkig waren we ruim op tijd weggegaan en de bus aan de overkant kwam al na 5 minuutjes aanrijden zodat het moment van afscheid aanbrak. Wat waren die 2 weken snel gegaan! Na veel gezoen en zakdoeken reed de bus weg. Veel tijd om verdrietig te zijn had ik echter niet want ik moest gelijk diezelfde middag alweer langs een van mijn vertaalbaantjes aangezien er een nieuw afdelingshoofd bijgekomen was. Inmiddels is het ook weer lekker druk op mijn werk en verloopt alle contact met NL weer via email en telefoon. Hopelijk volgende keer een bezoek aan Nederland???

Liefs,
Soe Ja